weekend in Sengiggi, Lombok

is wat anders dan in Nederland. Voor de mensen van Orong begint het weekend op vrijdagmiddag met het gezamenlijke bezoek -door de mannen- aan de moskee. In hun beste kleren en met hun soekarno-petjes of witte kapjes op, trekken ze gezamenlijk de berg op om te gaan bidden in de (zagen we de volgende dag) voor een kwart afgemaakte moskee, alleen de geluidsinstallatie werkte uiteraard.
We hadden ons voorgenomen om gewoon ons weekend te houden, dus hadden we voor zaterdag een wandeling afgesproken. Harry had wat afspraken met mensen van het gouvernement i.v.m. met het vrij krijgen van de containers maar ook voor subsidie om meer water op te kunnen pompen, die was dus eigenlijk toch bezig. Maar goed, wij (Lieneke, Theo, Henk en ik) zijn tegen 8 uur naar Orong vertrokken, waar Kudus ons al opwachtte om ons eens flink te laten zweten. Met een paar liter water en wat mondvoorraad dus op pad. Ondanks het feit dat het slechts 31gr. was liep het zweet in straaltjes langs het lijf, behalve bij Kudus uiteraard, die lag in een deuk om ons. Henk spande de kroon, zijn t-shirt kon je letterlijk uitwringen.
Maar we hebben genoten, een prachtige route eerst langs de rivier(kadi), daarna verder het dal in om daarna omhoog te gaan. Alle mensen uit de omgeving kennen ons inmiddels of hebben gehoord dat we aangekomen zijn dus loopt iedereen uit. De heuvels waren pittig en we waren verbijsterd dat er nog zoveel mensen zo afgelegen wonen. Zelf na een paar uur lopen wonen er nog steeds mensen. Voor hen is het leven vreselijk zwaar. De rivier valt een paar maanden per jaar droog, daarna vallen ook de putten droog en dan moeten ze dus kilometers lopen voor een beetje (goor) water. Om over de noodzakelijke boodschappen zoals kilo’s rijst maar niet te spreken. En wij weten nu uit ervaring wat het is om daar te lopen. Ook in de andere kampongs werden we hartelijk ontvangen, heerlijk thee gedronken en ons ogen uitgekeken hoe kleine mandjes gevlochten worden om de longtong rijst in te koken. Tot grote hilariteit van de meisjes had Henk daar een filmpje van gemaakt, het bekijken daarvan was een fenomeen op zich. Na nog een paar heuvels beklommen te hebben, hadden we prachtig uitzicht over de oceaan, de jungle en de steden aan de kust. Kortom, genieten dus. De afdaling kostte beduidend minder zweetdruppels. Via de nieuwe bananenplantage gesponsord door VLOK kwamen we weer terug in Orong, waar een heerlijke maaltijd op ons wachtte die de vrouw van Kudus had gemaakt. Bij alle huizen staat een soort platform van gevlochten bamboe op palen met een rieten dak en dat wordt gebruikt als een huiskamer. Eigenlijk gebeurt daar dus alles, werken, eten, gasten ontvangen. Privacy bestaat niet in de kampong. Ik moet zeggen, het was heerlijk, maar het blijft ingewikkeld om met de vingers te eten en omdat het een bezienswaardigheid is om de mensen uit Belanda op bezoek te hebben komt ook iedereen er omheen staan om te kijken hoe wij het allemaal doen. Dat is even wennen dus.
De kleine kinderen zijn vaak bang van die vreemde grote witte mensen en kruipen gelijk weg als je in de buurt komt.
Het was prachtig te zien hoe alle werkzaamheden op gang komen. Nu de projecten zijn verdeeld en het geld is verdeeld staan inmiddels overal langs de weg grote zinkstukken voor de beerputten. Bij de huizen staan zakken cement en stapeltjes stenen. Een prachtig gezicht. Bij familie Eddie waren we bij de start van de wandeling nog net getuige van het feit dat er uit een diepe kuil een enorme kei werd gehesen, voordat ze weer verder konden met graven. De putten worden ongeveer vijf meter diep, worden met de hand gegraven en uiteraard zonder wandbeveiliging.
Vanmorgen hebben voor het eerst langs het strand gewandeld, waar het druk was omdat meer mensen vrij waren. Toeristen kom je ook hier maar weinig tegen, wat voor de bevolking triest is. Verder hebben we geluierd aan het immense zwembad. Heerlijk!!!!!
Morgenochtend gaan we weer vroeg aan de slag, Henk en Theo starten met de cursus Electra en de aanleg daarvan. Lieneke en ik starten met uitleg geven voor het naaien van de gordijnen en we gaan een proef doen met broeikastjes om de rijst zonder brandstof te kunnen koken.
Dat was het weer voor vandaag. Inmiddels vullen we ook de andere weblog: vlokteam.waarbenjij.nu en daar je kun je wat extra info over de werkzaamheden vinden. Nog een leuk nieuwtje: er is nog wat extra geld binnen gekomen via een aannemer die Theo kent, dus kan er weer wat extra gebeuren. Want het verdelen van het geld over de projecten is moeilijk. Met de dorpsoudste en de plaatselijke teamleider is besloten wie er een toilet krijgt. Dat betekent dus dat er nog veel mensen moeten wachten. Triest hoor, voor de teamleiders moeilijk want zij wonen ertussen, dus elke keuze moet voor hen wel gevolgen hebben.

Voor nu veel groeten vanuit Sengiggi
Henk, Theo en Marian