het was het wachten waard......

en weer loopt de wekker heel vroeg af in onze supergezellige lodge midden in de jungle. Na een klein poedelbadje snel in de warme kleren want het is nog kil zo vroeg in de ochtend. Een tikje slaapdronken wachten we op de landrover die ons naar het vliegveldje brengt. Het is droog maar wel behoorlijk bewolkt. We kijken de bewolking bijna weg.
Nadat we onze ‘boarding passen” hebben ontvangen, wachten we geduldig. Maar helaas, de bewolking blijkt te laag te hangen en er wordt dus niet gevlogen. He, wat een teleurstelling, zeker nadat we ons helemaal opgepept hadden om deze spannende tocht te maken. We vertrekken met de belofte om het de volgende ochtend (vlak voor ons vertrek naar Johannesburg) nog eens te proberen.
Als troost genieten we van ons –opnieuw- zeer uitgebreide ontbijt en gaan op pad voor onze fietstocht.
Er staan wat fietsen gestald naast enorme modderpoelen (dat ziet er veelbelovend uit!) en we zoeken iets uit wat het meest op ‘n fiets lijkt. Zodra de wielen draaien, er een zadel op zit en de remmen lijken te werken hebben we beet. Onze gids, cowboy Clif genaamd (vanwege zijn enorme zonnehoed) gaat ons voor op de modderwegen of wanneer de weg verhard is door de enorme gaten. Uitkijken dus!!!! Wanneer Clif hoort dat we uit Nederland komen wordt hij laaiend enthousiast. Hij is in oktober in Nederland geweest, op uitnodiging van een Nederlands echtpaar. Hij doet nl. veel voor de lokale bevolking en heeft zelfs een schooltje gebouwd met de opbrengsten van zijn tochtjes (soort Harry en VLOK dus). Hij raakte niet uitgepraat over hetgeen hij in Nederland gezien had en Europa bleek inderdaad heel wel ver weg. De huizen die helemaal dicht zijn, de centrale verwarming (kun je die eigenlijk wel aanraken en hoe werkt dat eigenlijk). Auto’s die in grote huizen geparkeerd werden op de 6e. verdieping, afwas die je achter een deurtje doet en zelfs schoon blijkt te zijn de volgende ochtend. Al dat eten, wegen zonder gaten, dijken en kleding die zomaar in grote kisten langs de weg worden gestopt en op die manier weer in Afrika terecht komt, hij raakt er niet over uitgepraat. Elke avond moeten hij en de lokale lerares, die ook mee was, die verhalen vertellen bij de vuurtjes in het dorp en het kost hen moeite om hun verhalen geloofwaardig te houden.
Zodra we door de dorpjes fietsen kunnen daar wel iets bij voorstellen. Naast de gebruikelijke kralen staan hier ook veel stenen huisjes (of wat er voor doorgaat). Welvarend is anders, maar ook nu weer veel vrolijke en tevreden mensen. We krijgen toestemming van de chief van een ander dorp om te voet rond te kijken en ze loopt zelf mee om ons aan iedereen voor te stellen. Kinderen komen uit alle hoeken en gaten te voorschijn en willen ons allemaal even vasthouden. Het wordt een vrolijke boel, zeker wanneer we de lokale shebeen (kroeg) bezoeken. We wagen ons niet aan het lokale bier dat er uitziet als afwaswater wat te lang gebruikt is voor een wel heeeeeel vuile afwas. Sterk goedje, dat wel want de oogjes staan redelijk troebel.
Ondertussen is het knap warm geworden en zijn de wolken nagenoeg verdwenen. Dus dat wordt alsnog zweten en nadat we de lokale markt bezocht hebben, wat altijd weer een happening is, fietsen we –met gevaar voor eigen leven- terug naar de lodge. We hopen in de middag alsnog de vliegtocht te maken. Na wat bellen blijkt de thermiek te sterk en wordt er opnieuw regen verwacht voor later in de middag, dus de hoop blijft gevestigd op zaterdagochtend.
Dan besluiten we met zijn allen een boot te huren om lekker op te Zambesie te cruisen (en uiteraard eten en drinken). De voorspelde bui breekt in alle hevigheid los maar op de boot wordt het desondanks supergezellig en we hebben zoveel plezier dat we zelfs geen oog meer hebben voor de vele nijlpaarden en krokodillen. Met een lang Sinterklaasgedicht (gedicht door onze poëet Coby) nemen we waardig afscheid van Alette, de reisbegeleidster en Hennie, de chaufeur, die voor veel hilarische momenten heeft gezorgd.
Enigszins wankel proberen we nog wat in te pakken voor de terugtocht, maar besluiten uiteindelijk toch maar te gaan pitten. En alweer loopt de wekker vroeg af. Opnieuw staan we klaar voor ons avontuur. Er zijn veel blauwe plekken aan de hemel maar tijdens het wachten komen er meer wolken, oei dat belooft niet veel goeds.
Toch verschijnt de auto weer en goed gemutst en vol hoop op naar het vliegveld. We krijgen onmiddellijk te horen dat er nog niet gevlogen kan worden maar als we willen wachten is er nog een kans. Dat doen we dus maar. De tijd verstrijkt en net als we denken dat het niks meer wordt, rijdt er een vlieger met propeller (moeten we daarmee de lucht in) voor en deze vertrekt voor een proefvlucht. Hij komt terug en ja hoor, we kunnen!!!!!
Henk gaat als eerste (anders heeft hij de moed niet meer), hij hijst zich in het pak krijgt enorme “oordoppen” op en een microfoon en daar gaat ie. De paparazzi’s laten de toestellen knallen en Henk gaat in een razend tempo omhoog. Al snel is hij uit het oog verdwenen en wij wachten in spanning af. Jubelend komt hij terug en als het mijn beurt is moet ik bekennen dat al dat wachten de moeite meer dan waard was. Het is super om met zo’n klein toestel de lucht in te gaan en het uitzicht is adembenemend. Na een vlucht in de omgeving waar je de olifanten vlak bij de Zambesie ziet lopen en de hippo’s erin, komen de grote waterwolken van de watervallen in zicht. En enorm ravijn verschijnt geleidelijk aan en ook het deel dat in Zimbabwe ligt kan ik nu goed zien. Ik schat dat de watervallen bijna 2 kilometer beslaan, werkelijke enorm. De piloot zegt dat er inmiddels al een nieuw stuk aan het ontstaan is vanwege de regen. De watervallen groeien nu met de dag. Met bruut geweld stroomt het water van de mighty Zambesie verder door vele enorme kloven die we voorheen helemaal niet konden zien en heel wat malloten wagen hun leven om hier te gaan raften. Na nog een extra rondje terug naar de basis, waar ik stil en onder de indruk soepeltjes op de grond wordt neergezet. Tja, Afrika is en blijft een continent van extreme schoonheid en grootse dingen!
Teruggekomen moeten we nog snel ontbijten en de laatste spullen inpakken en dan gaan we toch echt naar het vliegveld.
Nauwelijks zijn we in de vertrekhal of het begint toch te regenen, het komt met bakken uit de hemel. Ja, de goden waren ons wel heel gunstig gezind dat we dit slotspektakel nog konden meemaken.
We vliegen naar Johannesburg en daar worden opgepikt door Dries en Johan die ons Johannesburg en Soweto laten zien. Johannesburg ziet er zeer welvarend uit. Veel bulten rondom de stad vanwege de vele goudmijnen hier. Het komt letterlijk met bakken uit de grond. Arbeiders zijn er genoeg in de krotten van Soweto, want rooskleurig is het daar nog steeds niet. Er wonen dik 4 miljoen mensen in deze township, het dubbele van het inwoneraantal van heel Namibië, hier en daar dringen dus. Een aantal wijken ziet er al goed uit maar voor de enorme toestroom illegale Afrikanen is de toestand schrijnend en dat zal voorlopig ook wel zo blijven. We wandelen wat rond en hebben nog even rondgekeken bij de huisjes van Mandela, Winnie en Desmond Tutu en de verschillende monumenten van de grote opstand van 1976. We sluiten waardig af in een gezellige kroeg midden in Soweto, genietend van de laatste biertjes en wijntjes temidden van een swingende mensenmassa en kijken onze ogen uit alles en iedereen dat langs komt.
Maar ja we zullen toch eens op pad moeten om het vliegtuig te halen. Moe en voldaan zoeken we ons plekje in de bus op en racen naar het vliegveld. Ik moet bekennen dat de laatste beelden van de stad mij een beetje ontgaan zijn.
Ja en dan zijn we nu weer thuis, we hebben de vrieskou (en daarmee de mogelijkheid om hier te schaatsen) en de sneeuw gemist maar we hebben onvergetelijke indrukken van een ongelooflijk continent er aan overgehouden!
We hopen dat jullie een beetje hebben kunnen meegenieten van de ongelooflijke schoonheid, de enorme weidsheid en de vele vrolijke en leuke ontmoetingen hier en misschien hebben we sommigen wel warm gemaakt om ook op die pad hier te gaan! Een aanrader!!!!
Nogmaals bedankt voor jullie warme belangstelling tijdens deze reis van bijna 5.500 km door vier prachtige landen. Wij wensen jullie de komende dagen veel plezier en gezelligheid en een heel goed, gezond en gelukkig 2008.
Henk en Marian

PS: Zodra Henk zijn ogen iets langer kan open houden komen de beloofde foto’s. Blijf kijken dus.