Slapende druiven en eindelozen vlakten

die kom je hier allemaal tegen!!!!!!
Zoals verwacht zijn de communicatie mogelijkheden in deze eindeloze zandbak vrijwel nihil, dus moet het maar even minder. Bovendien mogen er tot nu toe geen foto's ge-upload worden dus daar moeten jullie nog even op wachten.
Maar terug naar de reis.
Na Kaapstad zijn we al vroeg op pad gegaan. Langs al die heerlijke plaatsen met uitgestrekte druivengaarden, zoals Paarl en zelfs Swartland.
Laat in de middag komen we in Lamberts Baai aan, een troosteloze stad aan de kust. Troosteloos of niet, ook hier zijn weer hele bijzondere dingen te zien. Op een schiereiland (vlak voor de visfabriek) nestelen duizenden Jan van Genten. Vol verbazing kijken we naar dit tumult. Onder de dikke lijven zitten de jongen verstopt.
We eten een heerlijke kreeft in een van de weinige restaurantjes (met de krachtige naam "die kreefhuis) en zoeken daarna snel ons bed op. Het is koud aan de kust dus we slapen als rozen.
De volgende dag vroeg trekken we verder. Al snel wordt het landschap kaler en kaler naarmate de grens van Namibie nadert. Bij de Oranjerivier zijn we bij Vioolsdrift overgestoken naar de Noordoewer (in Namibie kun je ook met het Afrikaans uit de voeten).
Heel droog en heel heet was onze aankomst en net toen we dachten dat er wel helemaal niets meer zou groeien werd het letterlijk groen voor de ogen. Enorme druivenvelden langs de oever van de Oranjerivier, waar ook onze lodge in deze oase van groen lag. Op de stoffige weg er naar toe stonden borden: Please drive slowly, grapes are sleeping!!!!!
In alle luxe hebben we genoten van het prachtige uitzicht en tot onze opluchting koelt het in de avond behoorlijk af.
De volgende dag zijn we alweer vroeg vertrokken. De lange rit richting canyon was absoluut niet vervelend. Het uitzicht is en blijft steeds fascinerend. Zelfs in deze droogte komen wel al heel veel springbokkies, kudu's en spiesbokken tegen. En niet te vergeten Sinterklaas. Hij had voor ons een prachtig gedicht over onze eerste belevenissen, pepernoten en een groepsfoto van de Kaap achtergelaten.Na een bezoek aan de indrukwekkende Fish River Canyon (met een heerlijk wijntje en hapje na afloop) doorgegaan naar ons volgende overnachtingsadres. Een geweldige lodge midden in de grote verlaten woestijn. Ongelooflijk mooi, stil en niet te beschrijven uitgestrekt. Hoog op een van de rotsen genoten van de zonsondergang. De sterrehemel hier is helemaal iets wat je niet kunt beschrijven, de donkere hemel en al dan die vele sterren.
Heel apart was wel een ontmoeting tijdens het diner. De menukaart was deels in de taal van de Nama's, een taal waar net als bij de San, geklikt wordt. Onze chauffeur liet een van de jongens dat voorlezen en het klonk prachtig. Na mijn opmerking dat ik ooit een geweldige film had gezien over bosjesmannen (die ook klikken): "The Gods must be crazy" vertelde de jongen dat een van de meisjes in de keuken daarin had meegespeeld. En ja, hoor even later meldde zich de filmster. Leonara Jacobs ook een Nama- kwam zich stralend voorstellen en vertellen over de film. Ze was toen nog een klein meisje maar wist zich toch nog veel te herinneren, Ze vertelde dat zowel de schrijver als de hoofdrolspeler al overleden waren. Het schijnt dat de gemiddelde leeftijd van de Bosjesmannen (Boesman) en de Nama hier onder de 40 ligt. In ieder geval wel heel apart zo'n ontmoeting. We gaan de film zeker zoeken als we terug zijn.
Kortom het lijkt opnieuw een reis te worden die we niet snel zullen vergeten. Morgen zal ik nog proberen een vervolg te schrijven over de absolute topper: de Sosusvlei voordat we naar Etosha National Park vertrekken waar we ongetwijfeld ook geen verbinding hebben. Heel, heel af en toe zijn er gsm verbindingen, dan komen dus berichtjes binnen, maar doorgaans is er helemaal niets.
Alvast de hartelijke groeten van
Henk en Marian