het toetje van Java

is ongetwijfeld de Bromo. Om half een (wel vannacht dus) werden we gewekt. Een beetje zompig nog even een theetje gedronken voor we in het stikkedonker in het busje kropen. De beloofde koude viel op dat moment nogal mee, dus de lagen truien waren niet bepaald comfortabel. Dachten we dat de stad wel in slaap zou zijn, dan hadden we dat dus flink mis. In Malang begint de markt om 1.00 uur in de nacht,niet tegeloven toch! En wat een drukte, al hoewel ik niet snap hoe je het koopwaar in het donker bijeen kunt zoeken. In alle kampungs die we passeerden brandden vuurtjes voor de bewakers. Na een lange rit arriveerden we in het nationale park, waar het klimmen geblazen was. Gelukkig was het nog steeds aardedonker zodat we de weg nog niet konden zien. Boven aangekomen, was het wachten op de zonsopgang. En ja, dat is echt spectaculair te noemen. Heel, heel langzaam worden de toppen van alle vulkanen belicht en ontpopt zich een landschap dat zijn weerga niet kent. De Bromo zelf met een enorme krater waar grote rookpluimen uitkomen, de prachtige groene Bato ernaast, waar de oude lavastromen heel mooi zichtbaar op zijn en daar achter de Semerij, die om het kwartier een grote zwarte pluim uitstoot of ophikt. Eigenlijk kom ik woorden tekort om het te beschrijven. Na nog even een ontbijtje genuttig te hebben, zijn we naar beneden gegaan met ons busje, een weg die lopend al moeilijk is laatstaan met een vervoermiddel. Beneden aangekomen rijd je over een enorme zandvlakte tot aan de voet van de Bromo. Per paard (dat is wel even schrikken, omdat het nogal scharminkels zijn, heb je het gevoel dat je er gelijk van af zult kiepen) verder omhoog tot de kratermond. Na nog even 300 aftandse treden beklommen te hebben keken we in de gegantisische diepte met enorme zwavelwolken. Het blijft geweldig, die vulkanen en het mooiste is, dat waar je ook kijkt (dat kan, want de Bromo ligt op 2600 m.) zie je vulkanen, niet te geloven.
Daarna uiteraard weer de lange weg terug. Bij daglicht mag je die wel bizar noemen. Aardverschuivingen vinden hier nogal vaak plaats en opruimen dat gebeurt niet. Dus moesten we tussen de modderhopen slingeren over een weg, die de naam weg nauwelijks mag hebben. Maar al met al toch een geweldige belevenis. Als het meezit kun je het e.e.a. op de foto’s zien.
De middag hadden we gepland voor een dutjeaan het zwembad, maar helaas alweer een regenbui in de middag heeft dit verpest. Hebben dus maar een nieuw kaartspel geleerd.
De laatste dag dus hier. Morgen vertrekken we naar Kalibaru, richting kust voor de oversteek naar Bali overmorgen. We kunnen daar niet internetten dus het zal wel Bali worden voor de volgende berichten. Al met al dus alweer voor de laatste week van deze tocht en zit het al bijna voor de helft erop, wat gaat dat snel.
De serieuze lezer zal wel opgemerkt hebben dat ik met geen woord gerept heb over ons bezoek aan de Borobudur. Tja, de warmte speelt soms parten. Maar op onze laatste dag in Yogya hebben we het prachtige complex bezocht. Het is overweldigend mooi en groot. Ongekende schoonheid in een stijl die ik nog nooit gezien heb. Er staat al een foto op het net, maar die doet afbreuk aan de pracht. Naast het bewonderen van de tempel werden we door veel schoolkinderen benaderd. Hun Engels is zo beroerd (maar dat kan ook niet anders als de leraar ook beroerd Engels spreekt) dat ze de opdracht hebben vragen te stellen aan toeristen, meestal Belanda’s. Je kunt je wel voorstellen wat er zich voor gesprekken voordoen, zo niet dan vertellen we dat nog wel een keer.
Dat was het weer voor vandaag. Opnieuw heel veel groeten vanuit een geweldig land en met veel dank voor al jullie leuke reacties.
Liefs Henk en Marian.