Het nieuwe avontuur: Lombok

Het tweede deel van het avontuur is begonnen. Eergisteren was de afsluiting van de rondreis op Bali. Nadat we nog een middag rondgetoerd hebben op Bali en genoten van het leuke stadje Ubud met de vele tempels maar vooral de leuke pasar was het toch echt ten einde. Jammer maar wij hadden het geluk dat we nog niet naar huis hoefden, voor de rest van de groep lag dat anders en velen vonden dat echt jammer. Goed teken toch!
Eerder die week hadden we vliegtickets geregeld voor het hele VLOK-team naar Lombok voor het enorme bedrag van Euro. 20,-- pp (kom daar eens om in Nederland). Het vliegtuig zou al om 14.30 uur vertrekken, dus per sms Theo, Harry en Lineke gemaand om snel het visum en koffers te halen. Eenmaal op het vliegveld aangekomen bleek de vlucht pas 2 uur later te gaan (Tja, dat kan dus) wat ook wel weer leuk was want inmiddels was Wendy gearriveerd zodat we voldoende tijd hadden om bij te praten. De groep kwam als een speer door de douane om daarna klaar te staan voor de lange wachttijd. Daarna hebben we tot het vertrek van uitgang naar uitgang gedwaald, omdat nergens aangegeven stond waar het vertrek zou plaatsvinden en niemand een antwoord kon geven waar het was. De meest dolle antwoorden werden gegeven! Alles kan hier. Maar uiteindelijk één minuut voor het vertrek kwam alles goed. Tijdens de vlucht van wel 20 minuten toch weer snackje veroverd en daarna zijn we veilig op de grond gezet door de oude Fokker.
Het klinkt vreemd, maar Lombok is opnieuw weer heel anders dan de andere eilanden. Hier in Sengiggi is het wel wat drukker en zijn er ook wat toeristen, maar van hetgeen we nu gezien hebben is het toch veel armer dan de andere eilanden. Het warme welkom van alle bekende van VLOK maakte de aankomst wel heel speciaal. Uiteraard waren we in paar minuten alle nieuwe namen weer vergeten maar inmiddels begint dat te komen.
Theo, Harry en Lieneke waren enigszins brak na de lange reis, dus zijn we die avond maar snel onder de wol (eigenlijk katoentje) gekropen. Maar niet nadat we lekker gezwommen hebben. Er ligt hier een zwembad met ongekende afmetingen en uitzicht op de oceaan, sprookjesachtig. De volgende dagen werden gelijk vol gepland met activiteiten.
De dagen beginnen hier vroeg, dus liggen we al heel vroeg in ons zwembad om de dag gezond te beginnen en na een flink bord nasi goreng en wat fruit begint het circus.
De eerste dag hebben we Orong Kekeran bekeken en kennisgemaakt met de bewoners en uiteraard liters thee gedronken. Maar voordat we op pad konden moesten we ons eerst melden bij de burgemeester van de streek, waar Orong onder valt. Na alle plichtplegingen, uiteraard met een drankje, moesten we met de burgemeester en eerste ambtenaar op de foto en toen konden we met zijn zegen aan de slag.
Iedereen kent Harry en Lieneke en wij worden allemaal als vorsten ontvangen, vaak ontroerend. Na de hele stand van zaken te hebben opgenomen en nieuwe problemen genoteerd, hadden we gisteravond ons eerste Vlok-overleg met de teamgenoten van het dorp. Nou ik kan je vertellen dat is een ervaring op zich. Maar uiteindelijk (heel laat in de avond) waren alle projecten toegewezen. Vanmorgen al heel vroeg waren we weer present in Orong. En elke keer weer worden we geweldig ontvangen. Als eerste hebben Lieneke en ik alle zaken voor de school geregeld, nieuwe kleren en schoenen voor de kinderen besteld, schoolfoto’s gemaakt, schoolmateriaal gehaald en gordijnen (vanwege het scherpe zonlicht) gekocht op de pasar. Tja en winkelen in Indonesie kost iets meer tijd dan we gewend zijn, inclusief het intensieve onderhandelen. Na nog even een grote ouderwetse wereldkaart gekocht te hebben (ons cadeautje aan de school), zijn we weer op weg gegaan naar Orong. Ik liet de kaart aan de ouderen en de kinderen zien (want iedereen loopt uit zodra je ook maar een voet in de kampung zet) en voor de meesten van hen was het de eerste keer dat ze een landkaart zagen. Ze hadden geen idee waar Indonesie of Nederland ligt.
Inmiddels was Henk met zijn maatje op pad gegaan om de computers op te halen en ze te voorzien van nieuwe programmatuur. Wat ik hoorde liep dat nog niet helemaal naar wens. Theo heeft het dorp doorgestruind om de schade op te nemen van de weinige bovengrondse leidingen die er zijn en waarvan er na een enorme storm niet veel zijn overgebleven. Een avontuur op zich. Verder moet het aggregaat gerepareerd worden. Wat een vervelende verassing is omdat het pas een half jaar oud is. Volgens de dorpelingen komt dat door zwarte magie, omdat er andere mensen jaloers op hen zijn. Ja, met de bijgelovigheid zijn we al vaak geconfronteerd en daar kun je hier niet omheen, Een volgende keer zal ik wat meer daarover schrijven. De leidingen worden de komende dagen hersteld, evenals de weg naast de school, die na de moesson ongeveer verdwenen is. De mensen stonden te popelen om te beginnen omdat ze dan weer iets konden verdienen. Verder gaan ze in twee kampungs een paar huizen van electra voorzien. Tegelijk worden van elk dorp dan een groep jongens door Henk en Theo opgeleid voor deze werkzaamheden, theorie en praktijk dus. Ze stonden letterlijk te trappelen om zich op te geven. Vanmiddag ben ik met Kudus uit Orong aan de slag gegaan om wat toeristische mogelijkheden te inventariseren en is Lieneke bezig met de verdeling van de meegebrachte kleren en andere hulpspullen. We hopen nog steeds op het vrijkomen van de containers. We hebben goede hoop want we hebben de tokeh al twee keer meer dan 7 maal horen roepen en dat brengt geluk en dan mag je een wens doen.
Kortom een overzicht in vogelvlucht van hetgeen ons hier staat te wachten.
Binnenkort meer, maar nu lonkt het bad na een lange, hete en stoffige dag.

Heel veel groeten vanuit –opnieuw- een geweldig eiland!!!!!!

Enne nog steeds geen heimwee, nog niet in de verste verte.