Was dat even genieten.......

Want het was een heerlijke vrije dag, afgelopen vrijdag. Al vroeg zijn we met een boot vertrokken naar de drie Gili eilanden in het noorden van Lombok. Eerder die week zagen we op het strand hoe een soortgelijke boot werd gekapt uit een grote boomstam. Vervolgens werden er planken opgemaakt en klaar was de boot. Met twee grote bamboe drijvers moest dat zeewaardig zijn!
Nou zeewaardig was hij, op een kalme zee zijn we eerst naar Gili Trawangan gevaren. Daar hebben we gesnorkeld naar zeeschildpadden. Nooit gedacht dat je die met snorkelen ook zou kunnen zien, maar ik heb er maar liefst 5 gezien. Heerlijk grazend tussen het koraal kropen ze over de bodem. Maar wanneer je te lang in de buurt bleef doken ze op, om heel elegant naar de oppervlakte te zwemmen, prachtig om te zien.
Daarna zijn we naar Gili Meno gevaren. Terwijl Theo en Harry zijn gaan vissen hebben wij gesnorkeld op de koraalriffen. Het blijft indrukwekkend wat je dan onder water allemaal ziet. Zelfs Henk heeft de stoute vliezen aangetrokken en zich aan het snorkelen gewaagd. Het gevangen aantal vissen was te weinig om te eten dus lekker gepicknickt op de berugak om vervolgens nog eens uitgebreid te genieten van al het onderwatermoois. Dion en Jordi, ik heb voor jullie wat oud koraal gezocht.
Omdat we ons niet konden losrukken van al dat moois (zijn dus niet meer naar Gili Meno geweest) gingen we pas laat in de middag terug en dan steekt altijd de wind op. De boot had aanmerkelijk meer moeite om terug te varen en de golven sloegen aardig. Dus kwamen we natter terug dan gepland.
Zaterdag hebben we weer gewoon gewerkt, er valt nog veel te doen zo’n laatste week. Alhoewel de meeste projecten in de laatste fase verkeren loop je toch nog tegen veel dingen aan. Meer details en foto’s over de projecten heb ik gisteren op Vlokteam.waarbenjij.nu gezet. Daar staat ook het laatste geweldige nieuws over de zieke man. Hij loopt al rond en toen een kamer van zijn nieuwe huisje klaar was, heeft hij er al overnacht. Met de man zelf kunnen we niet spreken, hij spreekt alleen Sasak maar wel met zijn schoonzoon. Hij zei dat de man en vrouw hun “honeymoon” in het nieuwe huis hadden gevierd. Prachtig toch. Foto’s van voor en na alle verbeteringen staan op de andere weblog.
De meeste mensen spreken hier alleen Sasak en dat valt niet te verstaan, ook niet voor diegenen van ons die bahasa Indonesia spreken. Alleen de mensen die naar school zijn geweest spreken bahasa dat maakt het communiceren vaak nog ingewikkelder.
Zondag was de tweede dag van ons weekend. Theo, Henk en ik hadden een auto gehuurd om een wat groter deel van Lombok te kunnen verkennen. Wij zijn door het midden naar oost Lombok gegaan naar Tete Batu gegaan. Dat ligt aan de voet de enorme vulkaan Gunung Rinjani, die bijna 4000 m hoog is. Het was er dus heerlijk qua temperatuur en we hebben dan ook een lange wandeling gemaakt over de rijstterrassen. Prachtig, heerlijk kruisend over al die kleine dijkjes, genietend van het uitzicht, geweldig dus. Daarna werden we uitgenodigd voor een bruiloft. Een vriend van onze chauffeur trouwde in een plaatsje in de buurt en hij en wij waren ook uitgenodigd. Na snel wat rupia in een envelopje gedaan te hebben zijn we dus gegaan. De bruid en bruidegom waren helemaal volgens traditie gekleed en vereerd dat wij gekomen waren. Er moesten dus veel foto’s gemaakt worden. Daarna konden we uitgebreid lunchen en toen moest Theo (vanwege zijn lengte en kleur haar een groot succes) met verschillende vrouwen op de foto. Onverwacht groot succes dus.
Na nog wat tempels bekeken te hebben (om ook de culturele behoeften te bevredigen) weer terug. Gaan we vaker doen.
Gisteren ben ik met de naailes begonnen. Met maar twee vrouwen, want de rest van de machines hebben we niet aan de praat gekregen. We hebben besloten om hier les te geven omdat we hier stroom hebben, want de generator gaat alleen in de avond aan.
Purwatina (vrouw van Kudus) en Huriah (vrouw van Esni) en hun dochtertjes kwamen vroeg in de ochtend, dik in de sluiers en heel timide aan. Na 5 minuten lagen de sluiers al onder de stoel en werd er volop gekletst en gelachen. Zij waren heel leergierig maar hadden de machines nog nooit van dichtbij gezien, dus moesten we echt alles uitleggen. Ondertussen vertelde Purwatina dat zij voor het eerst in Sengiggi was om dus maar niet te spreken van een hotel of restaurant. De enige keren dat zij uit haar dorp was geweest, was om naar de pasar in Ampenan te gaan. Kun je dat voorstellen, Sengiggi is 20 minuten met de bemo (niet vanwege de afstand met omdat het grootste deel van de weg niet geasfalteerd is). Ze keken hier de ogen uit, vooral in de badkamer. Warm water uit de kraan, hoe vreemd. En dan de wc, nog nooit gezien en hoe werkt zo’n ding en dan ook nog douche, ook nooit gezien. Ze kwamen ogen tekort. Tussen de middag hebben wat rijst met groenten en vlees (in een papiertje verpakt) bij het Padangrestaurant gehaald. Dat was smullen want het bleek dat ze nog niets gegeten hadden. We verkijken ons steeds weer op het feit hoe moeilijk de mensen het hebben.
Na de maaltijd moesten de dames bidden, zij doen dat altijd thuis en de mannen in de ruim 4.000 moskeen hier op Lombok. Ze hadden niet alle verplichte kledingstukken bij zich, dus hebben we moeten improviseren, zelfs mijn wandelsokken kwamen van pas. Voor het eerst kwam het teken op het plafond (in elke hotelkamer aanwezig is) dat naar Mekka, de Kaábah wijst, dus van pas.
Kortom opnieuw een geweldige belevenis. Vandaag heb ik de gordijnen voor de school zitten maken en morgen gaan we met de beide vrouwen naar de markt om een paar lapjes te kopen en verder te experimenteren. Theo en Henk gaan ook als een speer maar daarover volgende keer meer.
Het schiet al op, de dagen vliegen. Dadelijk komen we nog tijd tekort. Voor nu alvast hartelijke groeten en xxxxxxxxx van Henk, Marian en Theo