het zijn drukke dagen

hier in Sengiggi. Er gebeurt veel, heel veel. Leuke en goede dingen maar ook wat mindere. Zo is Theo maandag geveld door een Lombok virus, knapte eigenlijk gelijk weer op zodat hij dinsdag volledig op stoom weer aan de slag ging. Maar helaas was dat blijkbaar iets te veel van het goede want daarna sloeg de diarree toe en dat wilde niet overgaan zodat we besloten hebben om gistermiddag naar het ziekenhuis te gaan. Hij kon gelukkig blijven en ligt nu aan het infuus en wordt volgepompt met medicijnen. Hij is nu aan de beterende hand maar hij moet nog wel uitzieken.
Zo’n opname is ook een verhaal op zich. In overleg met de receptie hebben we een aantal van de betere ziekenhuizen gebeld en gevraagd om een privé-kamer. Omdat er geen plaats meer was in het katholieke ziekenhuis en ook niet in het militaire ziekenhuis hebben we voor het beste islamitische ziekhuis gekozen want daar hadden ze een VIP plus kamer! Omdat hij nogal misselijk was vond ik het sneu om hem met de auto te gaan, dus hebben we een ambulance gebeld, wat dus allemaal maar zo kan. Een oud gammel busje, met een ijzeren bed in het midden en een zuurstoffles van voor de oorlog, ’n kussen moet je zelf meebrengen. Behalve de chauffeur reed ook een security-man mee, waarom, tja dat weet ik niet maar geen verpleger. In het ziekhuis aangekomen werd hij ontvangen als een prins, snel onderzocht en aan het infuus gelegd en vervolgens naar zijn VIP-room gereden. We zagen al snel dat een VIP-room iets anders was dat we verwacht hadden, maar een goed bed, airco, eigen toilet en mandi, tv, koelkast en een bankstel voor het bezoek en niet te vergeten een extra bed voor diegene die wilde blijven. Kortom niet slecht, alleen het ziet er niet uit. Een beetje vreemd was wel het feit dat je zelf voor lakens, dekens, handdoeken, zeep enz. moest zorgen, dus dat was wel improviseren geblazen.
Terwijl Theo een dutje deed heb ik eens rond gekeken. De familie van de zieken willen zelf voor hen zorgen met als gevolg dat alle gangen overvol zijn, ze kamperen voor de deur. In de avond worden karpetten gehuurd waar ze met z’n op slapen. Er wordt gegeten, koffie gezet een hele sociale aangelegenheid dus. Omdat ik in het ziekenhuis ben gebleven kon ik ook de ochtendrituelen op de voet volgen. Al vroeg worden de karpetten opgerold en door de verhuurders meegenomen, wordt de was gedaan die op rekjes in de tuin worden gezet, de sarongs worden over alle struiken uitgehangen. Een grote verassing voor Theo was wel dat er gisteravond twee mannen uit Orong en Teloke, Yanni en Herman, helemaal op de bromfiets zijn gaan zoeken waar Theo was en ineens voor de deur stonden, toch wel heel bijzonder. Bij de receptie van het ziekhuis hangt een groot whiteboard met alle namen van de patiënten en hun artsen en op de eerste regel staat: Mr. Kamps uit Sengiggi. Toen Wendy vanmiddag binnenkwam werd er al gelijk gevraagd of ze voor Mr. Kamps kwam. Henk heeft vandaag nog even naar de tarieven gekeken, hij ligt in de allerduurste kamer (er zijn wel 10 verschillende klassen) en moet maar liefst de somma van IR 275.000,-- betalen ofwel zo’n slordige 22 euri en dat inclusief een superverzorging, kom er maar eens voor.
Genoeg over het ziekenhuis. Nu even alle goede ontwikkelingen rond de projecten.
De cursus loopt als een trein. De cursisten zijn super enthousiast. Tussen de middag laat Henk voor iedereen koken (vaak voor 10 mensen) door een van de vrouwen van Orong. Hij is dan gemiddeld zo’n 2,20 euri kwijt. Niet te geloven toch. De spanleidingen zijn ook flink gevorderd. Verder begint de bouw van de toiletten goed te vorderen, er wordt koortsachtig gewerkt. Het is elke dag een strijd om de mensen volgens afspraak te laten werken en helemaal volgens de begroting. Ze bedenken er van alles bij. Lieneke en ik zijn veel in het dorp geweest, naar aanleiding daarvan zijn nog wat renovatie trajecten gestart. Deze week kwam er ineens iemand dat er nog een heel zieke man was die achteraf woont. Het bleek dat de man een soort steenpuisten op zijn achterwerk had maar dan zo erg dat bijna al het vlees van zijn billen was verdwenen. Een stank, verschrikkelijk. Hij lag al 5 jaar op zijn buik in bed. Lieneke verzorgt hem nu al een paar dagen maar morgen komt er een dokter kijken. Waarschijnlijk zal hij naar het ziekenhuis moeten, maar hij heeft geen geld dus zal Vlok dat betalen. Ook het huis was in een deplorabele toestand, zo slecht dat er nu een nieuw gebouwd wordt, wat ook door Vlok betaald zal worden. Behalve het feit dat deze mensen geen geld hebben voor gezondheidszorg is het gaan naar het ziekenhuis ook een probleem. Zijn vrouw moet nu de kost verdienen en als hij opgenomen wordt moet zij hem daar verzorgen wat te ver weg is en daarvoor heef ze ook geen tijd.
Het ziet er idyllisch uit, maar het leven is wel heel erg hard voor veel mensen, daar kom je steeds meer achter.
De naailessen en dus ook het naaien van de gordijnen hebben vertraging opgelopen. De bestaande naaimachines uit Europa hebben last van tropenkolder of zwarte magie, in ieder geval hebben we al aardig zitten sleutelen en we zullen er waarschijnlijk wel wat moeten afschrijven.
Verder zijn er veel fruitbomen aangeschaft om te planten en hebben we een inventarisatie gedaan onder de vrouwen wie er een groentetuintje kan en wil starten. Dat kost veel tijd want met iedereen moet een praatje gemaakt worden en een glas thee worden gedronken. Inmiddels hebben we onze favoriete adresjes ook om tussen de middag wat te eten. Met name de vrouw van Kudus kan heel lekker koken.
Er wordt nog steeds flink onderhandeld over de containers. Het lijkt erop dat het gaat lukken, nu alleen nog hoeveel er voor betaald moet worden. Bijna alle autoriteiten uit Lombok bemoeien zich ermee, daarom duurt het ook zo lang. Als het lukt blijft Harry waarschijnlijk langer i.v.m. de distributie, die veel tijd gaat kosten.
Ik heb lamme vingers dus ik stop ermee, binnenkort meer van onze avonturen.
Heel veel groeten vanuit een wel heel bijzonder eiland,

Henk en Marian