'n berichtje uit Sengiggi

Alweer bijna een week voorbij. De tijd vliegt, het lijkt wel of de dagen te kort zijn. Er gebeurt elke dag veel maar ook de kleinste dingen kosten onnoemelijk veel tijd. Dat was even wennen maar nu moeten we er meestal om lachen.
De details over de voortgang van de projecten zullen we uitgebreid beschrijven op vlokteam.waarbenjij.nu en onze eigen ervaringen hier.
Inmiddels zijn we zo ingeburgerd in het dorp dat Henk aan Herman (volgens ons heeft hij een ander naam maar iedereen noemt hem zo) gevraagd heeft om in de kampong te blijven overnachten. Het heeft even geduurd voordat hij –maar ook niemand anders in het dorp- dat überhaupt geloofde, maar afgelopen nacht zijn we dus daar gebleven. Eerst hebben met het hele team daar gegeten, heerlijke vis, rijst, en paar soorten groenten (lekker pedis) en kampong kippetje. De dorpelingen hadden wat diesel ingekocht, dus voor het eerst in maanden was er licht. Helaas niet bij onze gastheer omdat Supardi iets verkeerd had aangesloten in de nieuwe hoofdleiding. Dus moest Theo eerst aan het sleutelen (omringd door tientallen zaklampen). Met wat kunst en vliegwerk is het goed gekomen en daarna hebben we heerlijk gegeten, maar uiteraard weer met de vingers. We aten zoals gebruikelijk buiten, op/onder de berugak, maar onder het toeziend oog van de totale bevolking van het dorp en vooral veel kinderen. Dat was ff wennen in het begin maar inmiddels weten we al niet beter. Overigens hebben we nog nooit meegemaakt dat er een vrouw wat meedronk of at. Theo, Harry en Lieneke zijn daarna vertrokken en wij zijn dus gebleven. Toen het wat rustiger werd (qua aantal kijkers dan) heeft Herman zijn eigengemaakte viool en gitaar te voorschijn gehaald en wat oude Sasak liederen gezongen maar uiteindelijk is iedereen gewend om letterlijk met de kippen op stok te gaan, dus geleidelijk aan verdween iedereen. Dus bedtijd, grote hilariteit, zeker toen wij onze hotellakens, een deken en kussens op de berugak uitspreidden. Iedereen keek vol verbijstering toe omdat zij zelf alleen de sarong om zich heen slaan. Na een knappe “opfrisbeurt” met de mandi (gevuld met rivierwater) in de door Vlok gesponsorde badkamer hebben wij ons neergevleid op de bamboevloer van de berugak. Toen de generator stopte daalde de rust over het dorp. Gelukkig was er wat maanlicht anders kon je geen hand voor ogen zien. Eigenlijk hebben we wel prima geslapen, wel werden we wakker van de vele hanen die ons om de paar uur verrasten met hun concerten. Tegen 5 uur was het kabaal helemaal compleet, gevolgd door de geiten, de vogels en de duiven. Eenmaal licht geworden leeft het hele dorp op en aangezien iedereen buiten leeft is er geen kans meer om nog een oog dicht te doen, de dag begon dus erg vroeg. De school begint bv. al om 7 uur. Na wat thee te hebben gedronken werden weer ergens anders uitgenodigd om wat te eten en vervolgens zijn we aan de slag gegaan. De hele dag door vroeg iedereeen in de wijde omgeving hoe het was gegaan, zelfs in de omringende dorpen en in het hotel. Het blijkt dat wij de aller-eersten waren die zoiets gedaan hebben.
Theo is vandaag met de toilettencontrole verder gegaan. Het schijnt dat de toiletten naar de verschillende teamleden en sponsors vernoemd gaa worden. Shit he!!!! Verder moet hij af en toe de vinger aan de pols houden voor wat betreft het te gebruiken materiaal voor de aanleg van de elektra.
Henk is vandaag met zijn nieuwe cursus begonnen, maar nu de jongens uit Teloke. Ik heb een twintigtal emmers beschilderd voor de school omdat we vandaag een schoonmaakactie voor de kampong zijn gestart, wat overigens een enorm karwei is. Maar daarvan meer op de andere weblog. Maar een foto van de door de kampong rennende kinderen wil ik toch bij hierbij zetten. Ook is Theo begonnen met de schoonmaakactie van de watrertanks voor de droge tijd.
Vanmiddag is hier een gamalan-festival van drie dagen begonnen, precies achter het hotel op het strand. Dus hebben we vanmiddag nog even kunnen genieten van de prachtige optredens voordat er weer een enorme hoosbui kwam. Ja, inderdaad het regent nog steeds bijna elke dag. De mensen zelf trekken er zich niets van aan, halen de gekste kapriolen uit. Vooral als wij achter in de bemo zitten en het goed kunnen bekijken (zie foto). Vanaf april is het eigenlijk al de droge tijd, maar ook hier klopt er niets meer van. Meestal heerlijk zo’n bui maar als je buiten wat moet doen wordt dat eigenlijk wel onmogelijk.
Ik schreef al dat we steeds dieper in het eigenlijke leven komen. De beleefdheidsregels zijn belangrijk. Zo vertelde Kudus bijvoorbeeld dat hij het moeilijk vindt dat er in het Engels alleen het woord you als aanspreektitel is. Terwijl het Sasak heel veel vormen kent, voor oudere mensen, belangrijke figuren, dierbaren enz. En alhoewel hij ons bij de voornaam noemt en uiteraard you zegt, zegt hij dat hij in zijn hart de respectvolle aanspreektitels wel gebruikt.Vaak aandoenlijk hoe zijn dat weten te verwoorden.
Ook maken we de meest hilarische dingen mee. Zo moet Herman al dagen buiten slapen vanwege al het opgeslagen materiaal van iedereen. Zoals ik al schreef is hij de birdman en zijn vogels hangen ook in de nacht overal op het erf. Twee nachten geleden werd hij wakker van Jon, de grote favoriet omdat hij onrustig in zijn kooi rondsprong. Hij pakte de zaklamp en betrapte een dief op heterdaad die er met een dakplaat van door wilde gaan. Van schrik en slaap heeft hij niet kunnen zien wie het was. De rest van de familie en de waakhond sliepen lekker door!
Morgen is het weer vrijdag en omdat we dan weinig kunnen doen hebben we maar tot onze vrije dag gebombardeerd en zijn we van plan om naar de Gili-eilanden te gaan omdat je daar kunt duiken, snorkelen en vissen. Ben benieuwd. Maar volgende keer meer daarover.

Veel groeten vanuit een schilderachtig oord
Theo, Henk en Marian.

PS, opnieuw willen we jullie bedanken voor alle leuke en aardige berichtjes altijd gezellig om te lezen. Vreemd idee dat het zo'n mooi weer is in Nederland. Duim maar dat het zo blijft.
Verder willen we nog even doorgeven dat sms blijkbaar niet altijd betrouwbaar is, mail wel!!!