Het slot, een knalparty

Ja inderdaad, gisteravond hebben we ons afscheid gevierd in Orong met een knalfeest. Leo is met Suparman naar de pasar geweest en heeft twee geiten en 10 kampong kippen gekocht, naast veel rijst, groenten en al wat niet meer. Als dank heeft hij ook een aantal vlooienbeten opgelopen. Terwijl wij gisteren nog naailes gegeven hebben, Harry de laatste zaken heeft geregeld en Theo en Henk met de schommel bezig waren, is er door een grote groep vrouwen flink gekookt en gebakken.
Ze doen dat op open vuurtjes buiten. Je wilt niet weten hoe en al helemaal niet zien wat er gebeurt!! Maar het resultaat was geweldig. Tegen de avond zijn we met zijn allen naar Orong vertrokken. De meeste van ons met snel aangeschafte sarongs, wat een groot succes was. Het werd zeer gewaardeerd, maar vooral Theo en Henk brachten een lachsalvo op omdat zij de sarong op de vrouwenmanier omhadden. Hij moet nl. dicht zitten zoals een zak, dan vouwen en omrollen. De vrouwen hebben daarentegen een losse lap, die ze omwikkelen. Maar ik wilde hem niet dichtnaaien omdat ik er een tafelkleed van wilde maken!!!! De beide heren werden dus boy-girls genoemd . Het hele dorp bruiste van de activiteiten. Er werd een groot podium gebouwd waarop het hele Sasak-orkest van Herman (30 man) zat met de meest vreemde instrumenten, drums, toeters en andere zaken die geluid maakten. De mannen spelen oude traditionele (voor ons zeer vreemd klinkende muziek) en zingen ook ballades in de oude taal. Prachtig om te zien en horen. Verder waren er extra lampen opgehangen zodat we redelijk konden zien waar we liepen. Allereerst zijn we de nieuwe speeltuin gaan openen. Alle kinderen verdrongen zich al op het veldje voor het huis van Herman en ja hoor de prachtig rood en geel geschilderde schommels stonden al te wachten. Nadat we de zitjes erin gehangen hebben, hebben wij – de vrouwen van het Vlokteam – de schommel ingewijd ofwel ingeschommeld. Daarna werden ze in beslag genomen door de toegestroomde kinderen (wist niet dat er zoveel in Orong woonden). De meesten moest geleerd worden hoe dat moest, maar als er een project een succes was, dan was het dat project wel. Jong en oud vonden het geweldig. Toen we laat in de avond naar huis gingen, werd er nog steeds geschommeld. Na de inwijding zijn we naar de heuvel van het dorp gegaan waar Suparman woont, wiens familie gekookt heeft. Alle berugaks konden gebruikt worden om te eten. In beurten kwam iedereen toegestroomd en uiteindelijk heeft zo’n 200 man zich daar te goed gedaan aan de diepte-investering ofwel zo’n dikke 200 euri’s inclusief de muziek!!!!
Theo had al onze foto’s op de laptop gezet en die in een grote rijstkist met glas gezet zodat iedereen ze veilig konden bekijken. Ook dat was een feest, een gejoel voor de kist van jewelste!!!! Het liefst zouden we de meeste foto’s laten afdrukken en afgeven maar dat zou toch wel een kostbare geschiedenis worden. Vervolgens hebben we nog gedanst of liever gezegd gehopst op het terrein voor de school op de muziek van Herman’s orkest. Dansen is een mannenaangelegenheid. De vrouwen zijn te schuw omdat te doen, maar zodra wij druk waren was dat een doorslaand succes. Kortom plezier overal. We zullen dat niet snel vergeten. Het afscheid was ontroerend. De mensen van het dorp maar wij ook hadden het er maar moeilijk mee. Ik denk dat we stiekem allemaal dachten, we komen zeker terug!!!
Dat was allemaal gisteravond, vanavond komt de Bupati (hoog geplaatst figuur in het gouvernement van Lombok) met zijn vrouw hier in het hotel eten, dus moeten we allemaal netjes aantreden. Er is een speciaal buffet voorbereid, maar er wordt wel bediend omdat de bupati niet zichzelf mag bedienen. Tja, het even wennen, al die wetten hier.
Morgen moeten we nog wat kleine dingen regelen en hopen de middag nog te gebruiken om wat te luieren, zonnen en zwemmen en dan gaan we de volgende dag al vertrekken naar Bali. Omdat ons vliegtuig pas in de avond vertrekt hebben we voor ons allemaal een kamer geregeld zodat we daar nog wat kunnen zwemmen en vooral opfrissen voor we aan de lange terugreis beginnen. Alhoewel we het heel fijn vinden om iedereen terug te zien en te kijken hoe alles na zo’n lange tijd in Nederland eruit ziet, hebben we toch moeite om te vertrekken. Een weekje extra was nog wel leuk geweest, vooral om nog even bij te komen, want daar was erg weinig tijd voor.
Maar nu de afgelopen week. Die stond bol van de activiteiten omdat de tijd drong. Lineke en ik hebben de gordijnen afgemaakt voor de school, vele naailessen gegeven en dat is toch wel heel veel improviseren. Maar het resultaat mag er wezen en als je die gezichten zag en hun enthousiasme dan is dat alles waard. Theo heeft de laatste controles gedaan bij de toiletten en zoals gebruikelijk wegen de laatste loodjes altijd het zwaarst, maar daarover meer op de weblog van het team. Verder heeft hij de hele watertoren gerenoveerd wat beslist een project op zich was. Toen alles werkte leek het wel of de mensen roken dat er fris water was. Voordat de net gelijmde leidingen droog waren stonden de mensen er al onder of om hun emmers te vullen, zodat er na een uur opnieuw gelijmd moest worden. Water halen is een vrouwenklus. Enorme emmers worden gevuld en met hulp van iemand anders op het hoofd gezet. De nekspieren die zij moeten hebben ontwikkeld in de loop van de tijd moeten wel geweldig zijn. Het werd hoog tijd dat de pomp ging werken, want het water in de kali kun je nauwelijks water meer noemen en de putten vallen geleidelijk aan droog. Als ik zag hoe dat water er uitzag, moet ik er niet aan denken om dat te gebruiken voor wat dan ook.
Verder dan nog het project schommels, ofwel ayun ayun. Henk dacht dat wel eens even tussen de bedrijven door doen. Nou daar had hij zich stevig op verkeken. Alleen al het onderhandelen en het vergaren van de materialen heeft meer tijd gekost dan de voorbereidingen voor de bouw van een heel huis in Nederland. Dus heeft het uiteindelijk samen met Theo gedaan, hun belevenissen komen verder uitgebreid op de andere weblog aan de orde.
Verder zijn alle gesponsorde toiletten van een bordje voorzien en hadden we de eer om het toilet met mandi te bekijken met onze naam erop. We werden hartelijk ontvangen door een fris gewassen vrouw die net een bad genomen had, op de foto kun je nog zien dat het geen slechte investering was. Rieki en Martien jullie gulle gave is gebruikt voor de renovatie van een huisje van een ontzettend arm gezin hoog op de heuvel. De oude vader heeft reuma en zat de hele dag onder het lekkende dak. Er is al een bordje gemaakt en ik zal proberen of we nog in de gelegenheid zijn om er een foto van te maken. Ik hoef jullie niet te vertellen hoe blij zij waren!!!!
Verder heb ik een prachtige brochure gemaakt over Orong met wandelingen enz. om wat geld en werk in het dorp te krijgen. Toen we vrijdag eindelijk de gelegenheid hadden om een drukker te zoeken waren de meesten dicht (vrijdaggebed he) en de ene die open was, was zo duur dat we daar nog maar eens over moeten nadenken of iets in Nederland regelen. Maar omdat we toch al in Mataram waren hebben Theo en ik besloten om maar eens de beroemde alternatieve dokter op te zoeken voor zijn schouders en rug. De oude man is in de wijde omgeving bekend omdat hij botbreuken op een wonderbaarlijke wijze kan genezen. Harry vertelde dat toen de school gebouwd was er twee jongens uit de nok gevallen zijn. Zij zijn ingeladen in een bemo en voorzichtig naar de man gebracht en een paar dagen later waren ze weer aan het werk. Dus wilden wij ook maar een poging wagen, want baat het niet, het schaadt ook niet. Na een rit door prachtige rijstvelden over een ontzettend slechte weg kwamen in een kampong aan en vonden de oude man al snel op zijn berugak. Yani heeft voor ons vertaald en toen de oude man Theo eens bekeek zei hij dat zijn zoon –in opleiding- moest helpen omdat hij niet sterk genoeg zou zijn voor zo’n grote brede man. Achteraf klopte dat wel, het was voor Theo een ware martelpartij. De man liep over zijn rug, masseerde met zijn knieën en boog zijn benen zo ver dat Theo aardig piepte. Het slotwerk werd door de oude man zelf gedaan, ook een massage met zijn knieën. Verder masseerde hij met een vreemde heilige olie met zaden erdoor plus wat geprevel en geblaas en klaar was Kees!!! Hij heeft ook nog wat van het prutje meegekregen en dus nu maar afwachten. Verder heeft de man ook nog even mijn onderrug behandeld, want het zitten op de meest vreemde plaatsen doet bepaald geen goed. Voor de behandeling schoof de man een gordijn voor zijn berugak i.v.m. de privacy, alleen dat hielp niet veel want zodra de dorpelingen hoorden van die grote witte figuren kwamen ze in grote getalen kijken!
Kortom het was weer een bijzondere week, de rest horen jullie thuis. Ik weet niet of we nog in de gelegenheid zijn om nog eens te schrijven maar anders bedankt voor jullie geduldige aandacht en alle lieve reacties. Tot ziens, tot binnenkort en heel veel groeten vanuit een ontroerend mooi land
Theo, Henk en Marian