'n Terugblik op Incredible India

Het is inderdaad niet meer gelukt tijd te vinden om onze laatste belevenissen op het web te zetten, dus dan maar vanuit Nederland.

De laatste ochtend in Bombay, we hoeven niet echt vroeg op. Onze gids komt ons 9.30 uur halen maar omdat we onze kamer moeten verlaten moet wel alles ingepakt klaar staan. Balen, maar het is niet anders.
Onze gids, een rasechte Bombayse van 74 jaar, zit in de lobby op ons te wachten. Ze laat ons een artikel over de dhobi ghats lezen uit de Hindu Times. Dat zal ik bewaren voor thuis. Behalve prima Engels spreekt Rama vloeiend Japans (niet dat we daar veel aan hebben) dus een echt slimme tante.

Bombay is een totaal andere stad dan de steden die we tot nu toe gezien hebben. Het is het zakelijk centrum van India, er gaat veel geld om. De skyline is modern en indrukwekkend. De wegen lijken iets beter en her en der ziet het er welvarend uit. De motorriksja’s ontbreken in het centrum (wel daarbuiten) maar de oeroude modellen Fiat zijn de gebruikelijke taxi’s. Heel modern wordt ook hier gecombineerd met de typisch Indiase en middeleeuwse toestanden. In de betere wijken wonen de rijken, niet gewoon rijk maar absurd en dat willen ze ook laten zien. We zien een enorme flat in aanbouw, 14 etages. Er komt slechts een gezin te wonen, man, vrouw en twee kinderen. Een paar etages steken uit, dat worden respectievelijk de tennisvelden, een cricketveld en een enorm zwembad. Je houdt het niet voor mogelijk!

Rama wil ons de goede maar ook minder leuke kanten van Bombay laten zien. Even later lopen we met haar dus een sloppenwijk binnen. Omdat zij met iedereen een praatje maakt kunnen wij ook gemakkelijk contact maken. De mensen vinden het leuk met ons te praten en willen alle vragen beantwoorden. Alhoewel het er in onze ogen allemaal vreselijk uitziet, blijkt dit een redelijk goede wijk te zijn. De meeste mensen hebben gewoon een baan en ik schrik van de huur die zij voor hun kot moeten betalen. Voor een ruimte ter grootte van een caravan (maar dan in verschrikkelijk staat) moeten zij tussen de 2.000 en 3.000 rupees betalen, van een salaris dat tussen de 5.000 en 6.000 rupees ligt. Behalve elektriciteit zijn er geen voorzieningen. Voor de “huisjes” staan grote blauwe vaten die blijkbaar vroeg in de ochtend door de gemeentelijke tankwagens worden gevuld. Her en der zijn gemeenschappelijke toiletten of anders de goot. De badkamer is gewoon buiten op straat en het wassen gaat daar op dezelfde manier als in Indonesië, met een mandi-emmertje.
De vrouwen zijn al druk aan het werk. De ijzeren potten en pannen worden goed met zand geschuurd en glimmen je tegemoet. Op de tweede etage van een krot zie ik een moeder haar zoontje lesgeven.

Er is inmiddels weinig analfabetisme hier, het belang van een goede opleiding wordt volledig erkend en de meeste ouders proberen hun kind ook naar school te sturen. Uiteraard zijn er ook veel uitzonderingen, ouders die hun –mogelijk bewust- verminkte kinderen laten bedelen.
We zijn diep onder de indruk van de sloppen. Ik ben mij ervan bewust dat dit nog niet de ergste zijn, maar die hoef ik dan ook echt niet te zien, dit is erg genoeg.

Als we verder gaan zie ik nog steeds veel mensen slapen op de trottoirs en onder de bruggen. Op de oprit naar de grote brug bij de dhobi ghats huist een compleet gezin op het trottoir: vader, moeder en een klein jongetje en een baby. De baby hangt in een grote doek in de boom en wordt driftig geschommeld door de moeder, al hun bezittingen liggen om hen heen verspreid. Ondanks alles zien ze er netjes uit. Ik denk dat het een gezin is dat voor werk naar Bombay is getrokken maar nog een onderdak heeft kunnen vinden. In de sloppenwijk vertelden zij dat de bewoners, wanneer zij hun krot overdragen aan een ander, er een flink bedrag voor krijgen. Dit ondanks het feit dat het niet hun eigendom is. De huur wordt gewoon aan de eigenaar betaald. Er is blijkbaar een enorme wachtlijst voor de krotten!

We gaan verder richting Malabar Hill, de rijke buurt van Bombay. We bezoeken de lokale jain-tempel. We waren al eerder bij het monument van de jain Gomateshavara, maar daar was niet echt een tempel bij. We kijken weer onze ogen uit. De jain hier zijn behoorlijk orthodox, zij hebben grote doeken voor hun mond en neus gebonden om te voorkomen dat zij beestjes, hoe klein ook, inademen. De jain zijn over het algemeen rijk, dus alles ziet er prachtig uit.

We gaan hoger Malabar Hill op naar de “hangende tuinen”. Het blijkt een enorm park te zijn op een overdekte tank. We worden aangesproken door een oudere man, hij ziet er zeer welvarend uit. Hij draagt witte tenniskleding en heeft zelfs een korte broek aan, wat heel uitzonderlijk is.Tijdens het gesprek blijkt dat hij inderdaad in zeer goede doen is. Hij komt hier elke ochtend een wandeling maken om te genieten van de frisse lucht op deze heuvel (met aan alle kanten uitzicht op zee) en van de prachtige bloemen en planten. Hij laat ons zien dat het inderdaad een tank is waar we over lopen. Er zitten achter de rozenperkjes grote luiken verscholen. De tank is 15 meter diep en heeft een oppervlakte van bijna 700 m2. Er is een goede mansoon geweest dit jaar en de vele regen heeft de tank tot de rand gevuld, dat kan ook wel eens anders uitpakken vertelt hij en dat betekent dan dat er niet voldoende water voor heel Bombay is. Er blijken nog 11 van dergelijke tanks te zijn.
Hij stelt ons voor aan zijn vrienden, die ook al niet al te jong zijn. Vrolijk babbelend worden ons de nodige vragen gesteld, weinig subtiel vaak. Maar ja, we moeten tenslotte ook in een “kaste” geplaatst kunnen worden!

Een stukje verderop kijken we uit over een groot park met enorme bomen. Er cirkelen talloze gieren boven het park. Tussen de bomen door zie ik nog net een stukje van wat gebouwen. Het blijken de torens van de stilte te zijn. Ze behoren aan de Parsen, afstammelingen van gevluchte Perzen. Omdat de elementen vuur en aarde voor hen ook heilig zijn, mogen zij niet begraven of cremeren. Zij laten de lijken achter op de torens en daar doen de gieren hun werk. Het klinkt luguber. In een boek las ik dat er de gieren soms wel eens een stukje van hun voedsel laten vallen. Of het waar is weet ik niet, maar het lijkt me niet bepaald gezellig als je lekker zit te picknicken en er valt een stukje vinger of wat dan ook op je bordje!

Door de enorme verkeerschaos zoeken we ons een weg naar Churchgate Station om een ander fenomeen te bekijken, de dabbawalla’s.
Je hebt walla’s voor van alles. De dhobi wallas doen de was, de dabbawallas brengen lunches rond (ik zal wel een kwaliteit-walla zijn).
De Indiase mannen houden van thuis bereide maaltijden. In de ochtend worden door honderden mannen de thermosblikken met vers gekookte maaltijden opgehaald en per trein naar het centrum gebracht. Daar worden de duizenden blikken verzameld en door honderden mannen –vaak per fiets- naar alle kantoren gebracht. Net als bij de was, zit er een geheimzinnig systeem achter dat blijkbaar feilloos werkt. Er schijnen maar een paar blikken per dag verkeerd terecht te komen. Ik kijk verbijsterd naar de vele blikken met idiote codes erop. Het zijn er veel maar omdat het zaterdag is –voor de meeste dus een vrije dag- is het maar een fractie van wat normaal rondgebracht moet worden.

We lopen nog even door het park dat aan dezelfde straat ligt. Aan de overkant liggen de oude Britse gebouwen, het is alsof we in Engeland zijn. Het ziet er een beetje onwerkelijk uit. In het park zijn honderden jongens druk met cricket, verreweg de meest populaire sport hier.

We lunchen in een populair cafe en dat merken we. Het is er druk en lawaaierig. De Lonely Planet wordt blijkbaar goed gelezen, maar ja inderdaad: je kunt er goed eten.
Vandaar lopen we naar de haven waar we de beroemde Gateway to India bewonderen. De poort is begin 1900 voor de Engelse koning neergezet voor zijn bezoek aan India. Die Engelsen hebben toch heel wat achtergelaten. Het Taj Mahalhotel –waar vorige jaar die enorme bomaanslag was- ligt er vlak naast. De restauratie werkzaamheden zijn bijna afgerond. Wat een luxe daar.

We bezoeken nog even het Gandhi-museum en houden het dan voor gezien.
We gaan terug naar het hotel om nog even een laatste douche te nemen. We hebben een afscheids-diner in de buurt van ons hotel. We eten er heerlijk en nemen afscheid van Wilfred en vieren alvast de verjaardag van een van onze reisgenoten.

Voor we het weten loopt het tegen 12.00 uur en rijdt de bus voor om ons naar het vliegveld te brengen. Wilfred gaat niet mee, vanwege de veiligheidsmaatregelen kan hij toch niet mee naar binnen en hij moet de volgende ochtend om 6.00 uur naar Delhi vliegen voor een sollicitatie.

Op de weg naar het vliegveld zie ik de inmiddels vertrouwde stille gestalten op de trottoirs liggen. Sommigen hebben een soort bed, anderen hebben een soort afscherming gebouwd om hun bed om nog iets van privacy te hebben.
Op de snelweg naar het vliegveld zie ik nog net een van die gekke dingen die hier altijd lijken te gebeuren. Er steekt een voet uit een motor-riksja en die duwt zo een andere riksja aan. Zoiets kun je toch niet voorstellen op een Nederlandse snelweg?

Het gaat spannend worden, we krijgen van alle kanten te horen dat het weer in Europa vreselijk is. Is het vliegtuig vertrokken en zullen we kunnen landen in Frankfurt. Het blijkt vertrokken te zijn en in de rij worden we aangesproken door een Indiaas meisje van Lufthansa. Er zijn veel overboekingen en willen we misschien onze plaats afstaan en pas morgen vertrekken. We worden dan naar een 5 sterrenhotel gebracht en krijgen Euro 600,-- per persoon. Dat is snel verdiend! En gezien de weersituatie in Frankfurt lijkt ons dat een prima optie, we zeggen dus dat het prima is. We moeten wachten tot 2.30 uur en krijgen dan te horen of er voldoende plaats is. Helaas er zijn verschillende reizigers niet op komen dagen en dus is er voldoende plaats. Weg dagje gratis luieren en een leuk zakcentje, op naar de koude in Europa.

Inmiddels zijn we thuis en alweer gewend aan de koude. De terugvlucht ging prima, slechts een uur vertraging. Boven Frankfurt konden we niet landen, met als gevolg dat we de aansluitende vlucht hebben gemist. Verwarring alom en het duurde uren voor we een plaats op de volgende vlucht hadden. Alweer met vertraging moesten we met bussen naar een vliegtuig ver van de pier. Ook nu moest het toestel van ijs worden ontdaan, vanaf enorme auto’s werd een soort oranjespul met stoom over het toestel gespoten. Al met al hebben we daar ook nog eens anderhalf uur gestaan. Omdat er noodweer in Nederland werd voorspeld, hadden we besloten met de trein naar Arnhem te gaan. Maar gelukkig bleken Kees en Gerrie toevallig ook op Schiphol te zijn om hun Australische loge’s weg te brengen en konden we met hen mee terug reizen. Heerlijk!
Redelijk brak zijn we vroeg ons bed in gedoken, maar nu zijn we weer helemaal fit.

Het went snel en we genieten van onze schone huis waar alles blijkt te werken (met uitzondering van de auto, accu stuk!).
Maar alle gekheid op een stokje: het was weer een bijzondere ervaring, India.
Niet voor niets Incredible India genoemd. We hadden het al een keer meegemaakt en gezien en wilden in ieder geval nog eens terug en het was opnieuw geweldig!
Ik heb de afgelopen weken geprobeerd te beschrijven wat India is. Teruglezend wat ik geschreven heb, realiseer ik me dat dat een onmogelijk taak is. India moet je ondergaan! We kunnen het jullie allemaal aanraden.

Bedankt voor jullie leuke reacties en heel veel groeten
Henk en Marian