this is my cup of tea

want het is werkelijk prachtig hier in Ooty, theeplantages waar je maar kijkt. Het was gisteren een lange reisdag. En alhoewel onze bus bijna splinternieuw is en er flitsend uitziet is hij of zij wel erg Indiaas. Sinds Gandhi wordt bij alles gezegd: Be Indian, buy Indian! Er wordt dus weinig ingevoerd maar het kwaliteitsgevoel van de Indiërs moet nog "enigszins" ontwikkeld worden en dat merk je aan alles wat je wilt kopen of gebruiken.

Zo rijden hier door het land onderstellen van vrachtwagens met niet meer dan een stuur, een stoel en een motor, kortom alles wat nodig is om te kunnen rijden. Die gevaarten worden naar elk willekeurig plekje in het land vervoerd en met de hand wordt daar wat bovenop gebouwd en dat geldt ook voor de bussen.
Het lijkt heel wat maar als je alles wat nauwkeuriger bekijkt dan zie dat eigenlijk niets helemaal passend is. De meest vreemde materialen zijn gebruikt en dat merk je. Zo is het onderstel van onze bus waarschijnlijk ook voor een vrachtwagen bestemd geweest, de vering is op vele kilo's afgestemd en alhoewel we zeker als groep niet in de categorie lichtgewichten horen, halen we het toch lang niet bij de belading van een Indiase vrachtwagen (die overigens niet kleinzielig bepakt worden).
Kortom de vering van onze bus is ongeveer gelijk aan die van een ossekar! Verder zijn we rijk bedeeld met een echte airco. Alleen diegene die hem ingebouwd heeft had er geen verstand van, het is dus vriezen of dooien en dat doen we dan ook om de beurt. We hebben geprobeerd het dakluik open te zetten maar helaas is dat verkeerd ingebouwd dus staat hij open in de windrichting met alle gevolgen van dien. Zet je de airco aan dan lekt het aan alle kanten (waarschijnlijk vergeten de afvoer aan te sluiten). De chauffeur en de bijrijder zitten in een afgesloten hok voorin de bus. Met enorme kozijnen is dat erin gelast, een belevenis om dat te bekijken. Ja een lange reisdag heeft zo zijn voordelen.

De meeste voertuigen hebben geen spiegels, want die worden er toch maar afgereden. De wet van de sterkste geldt hier, bij vrachtwagens staat achterop: please horn! Dat verzoek is niet nodig want er wordt alleen maar getoeterd. Je hebt ze in alle soorten en maten, van hard tot nog veel harder, de riksja's hebben als alternatief soms wat vogelgeluiden of iets anders ludiek, zij moeten het dus duidelijk van hun eigen slimmigheidjes hebben.
Het is al halverwege de middag als we de bergen bereiken, op weg naar Ooty. We moeten omrijden omdat er een politiek figuur, meneer Stalin, op bezoek gaat in dezelfde buurt. De wegen worden daarvoor afgesloten. Zijn meer dan levensgrote posters in allerlei variëteiten volgen ons tot de afslag naar ons hotel. Vervolgens moeten we nog eens omrijden omdat er een brug is ingestort. Het bergtreintje kunnen we dus niet meer halen maar die blijkt ook niet te gaan, want in de afgelopen maanden heeft het zo ontzettend veel geregend dat er aardverschuivingen zijn geweest, waardoor een groot deel van de rails van het bergtreintje is verdwenen. Jammer van dit stukje koloniaals Brits erfgoed, maar erger is dat er vele huizen verloren zijn gegaan en zelfs doden bij gevallen zijn. Overal zien we de gevolgen van slecht grondbeheer.

We starten de grote klim naar boven, op weg naar Ooty. Het wordt geleidelijk aan mistig en nattig zeker als we rond de 2.000 m. komen. De weg is smal en toch worden we ingehaald. In de haarspeldbochten is het millimeterwerk om elkaar te passeren. Zoals al eerder gezegd kennen ze hier geen verkeersregels daarom is iedereen een ster in het improviseren, een Europeaan kan hier absoluut niet rijden! Na een lange rit staan we boven, het is ineens verrassend koud, het hoofd doet zeer van de hoogte. We eten snel wat en zoeken daarna ons bed op. Onze kamer heeft een elektrisch kacheltje en er liggen dekens op bed. Het lijkt wel winter.

Als ik wakker word is het nog muisstil (ook iets dat we bijna ontwend zijn) vlug kijk ik naar buiten. De zon schijnt, een bijna strak blauwe lucht lacht me tegemoet. Het is zelfs niet heiig, dat is veelbelovend. Snel naar de badkamer want we willen een lange wandeling gaan maken. Naast de hoofdpijn vanwege de hoogte, springt de tandpasta vanzelf uit de tube en zelfs de roller van het deodorantflesje springt eruit, vreemde gewaarwording.

De bus brengt ons met de gids naar het startpunt midden in een natuurreservaat. De omgeving doet een beetje Schots aan, zelfs de schapen en de brem ontbreken niet. Niet inlands, uiteraard ingevoerd door de Schotten. Na verloop van tijd lopen we via een paar dorpjes geleidelijk aan de theeplantages in. Adembenemend mooi is het hier, we genieten stil. We zien de pluksters net van de velden komen, het is tijd voor de lunch. Jammer, want we hadden een paar mooie foto's van de kleurrijke vrouwen kunnen maken. Maar er komen nog wel andere momenten. Tegen 2.00 uur komen we in een klein dorpje aan. Er zit een soort bakker en er is een ruimte waar je kunt eten.

Zo ziet het er niet uit, maar het is wel zo! De thali is bij de wandeling inbegrepen. Ik heb het wel even gehad met die thali's, dus ik besluit naar de bakker te gaan. Ik maak een keuze uit zijn welgevulde -niet al te schone- vitrines en zie mijn heerlijke koeken in een krant verdwijnen. In de hoek staat een soort samowar te stomen. Een man vult een kan met heet water, doet er ongelooflijk veel suiker, thee en melk bij. Daarna begint het beroemde gooien van de thee. Om het te mengen en af te koelen wordt het mengsel van de ene pot in de andere gegoten, maar wel met een zo'n groot mogelijke afstand. Leuk om te zien.

Inmiddels zijn we en bezienswaardigheid geworden en het dorp loopt uit. Veel oudere mannen en vrouwen, de rest is aan het werk. Wij vinden het lekker weer, maar zij hebben het koud. De meest vreemde mutsen gecombineerd met truien uit de Europese zak van Max staan voor mijn neus. Als alle lekkernij op is gaan we terug richting Ooty en op de valreep bezoeken we nog even het theemuseum. De rest van de middag gebruiken we om even lekker te luieren en te lezen, morgen gaan we op weg naar Mysore.


Tot horens en schrijfs in Mysore en veel groeten
Henk en Marian