Via Kunming naar de Drakenrug.

De zon schijnt, het is een stralende dag. Vanuit onze kamer kijken we uit over het enorme meer. We vertrekken op een redelijk tijdstip naar Kunming, dit keer niet veel meer dan een tussenstop op weg naar het karstgebergte. Hong heeft een voorstel voor een reisaanpassing voor de liefhebbers om zodra we in Guiling zijn aangekomen, om direct door te gaan naar de hoog gelegen rijstterrassen. Ze zien er spectaculair uit en worden de drakenrug genoemd. We kunnen daar dan een klein pensionnetje nemen voor een extra overnachting. Dat lijkt ons een prima idee, het is alleen hopen op mooi weer.

Onderweg betrekt het en even later regent het flink tussen alle bergen. We komen in de stromende regen in Kunming aan. Maar als we even later de stad in lopen is het toch weer droog. Kunming is een moderne stad en een winkelmekka. Je kunt hier bijna je vakantie terugverdienen als je flink gaat shoppen. Er zijn wel wat leuke dingen te zien, maar we kiezen voor kalm aan. In een oud theewinkel tje koop ik speciale bloementhee, die (begrijp ik uit alle gebaren van de theemevrouw) open gaan zodra je er heet water op giet. Dat gaan we proberen, ik weet al wie dit voorgeschoteld gaat krijgen!!!
Tja, alles in China draait om thee en van alles wordt ook thee gezet, op het griezelige af. Ik ben stiekem blij dat ik toch wat zakjes pickwick heb meegenomen.
We verwennen ons met een heerlijk etentje en lekkere fles wijn erbij en zoeken op tijd ons bed op.
We worden wakker van het getoeter en het gefluit van een ijverige agent op het kruispunt voor het hotel. Zonder ophouden fluit hij de enorme verkeersstroom alle kanten uit. Horendol word je ervan. Even later breekt een enorme plensbui los en van de agent is niets meer te bekennen, het verkeer blijkt het zonder hulp ook heel goed te kunnen. Dat belooft wat voor het stenen woud, jammer.
Gelukkig vertrekken we pas om 11.00 uur, we hebben hoop dat de bui dan voorbij is en dat blijkt ook zo te zijn.

Als we in het stenen woud aankomen, komt de zon er door. Het is direct heel warm. Het ziet er prachtig uit. Ooit was het een enorm meer en het water heeft de grote rotsen afgesleten tot grillige pinnacles. Het ziet er onwerkelijk uit. De Chinezen hebben de verschillende rotsen de meest illustere namen gegeven, je hebt wel wat voorstellingsvermogen nodig om dat te volgen. Het is de nummer 1 attractie van China. Tussen de grootse schoonheid van het prachtige park is voor de dagjesmensen een tribune opgesteld en we worden “verrast” door populaire Chinese muziek (op een enorm volume) met dansjes. Dit slaan we maar snel over.
Het is een prachtige wandeling van ruim twee uur en dan zoeken we de bus weer op. Op weg naar het station voor onze laatste treinreis van dit keer 17 uur om de 1500 km. naar Guiling te overbruggen.

Voor we trein in gaan scoren we nog snel een Big Mac. Dat kan hier want het is een zogenaamde Carrefour-stad. De grootte van de steden wordt –volgens de wijsheden van Hong- afgemeten aan de gevestigde ketens. Als eerst start Dico (Chinees Fast Food), vervolgens Kentucky Fried Chicken en als dat loopt start Mac Donalds en dan Carrefour en als toppunt van de economische ontwikkelingen is er een Ikea. Beijing heeft bv. een Ikea, geweldig toch. Er schijnen inmiddels al zo’n acht vestigen te zijn.
We slijten de overgebleven tijd in de betaalde wachtruimte voordat we de trein in klauteren. Het is weer het gebruikelijke gevecht om de bagage opgeborgen te krijgen, maar we worden er al handig in.
Om ons heen zit een grote Chinese boerenfamilie, opa (met Mao-pet), oma die –aan haar gezicht te zien- niet van reizen houdt, zonen , schoondochters en de kleinkinderen. Ook zij komen met een enorme bagage, alleen geen rugzakken maar met een zak aardappelen, een groezelige zak waar de hoef van een varken uitsteekt , een lux verpakte ham en veel meer van dat soort zaken. De trein vult zich snel met alle mogelijk luchtjes en geurtjes.
Arjan en Henk zoeken met wat reisgenoten de restauratiewagen op voor een potje Koehandel, dat geeft wat lucht in ons gangetje.
Prompt om 10.00 uur gaan de lichten uit zodat we met onze campinglampjes de bedden moeten opmaken. Dat gaat een lange en warme nacht worden.

We worden gewekt door een Chinees muziekje en het gerommel en gestommel begint. Na een “wasbeurt” in de “badkamer” zijn we er weer klaar voor. De ochtend brengen we door met koffie en thee zetten en smikkelen van al ingeslagen eten! De eerste bergen van het karstgebergte doemen op tussen de prachtige rijstvelden. Helaas, weer is het heel heiig maar dat is nagenoeg het hele jaar blijkbaar hier het geval.
De trein zal met vertraging aankomen rond 13.30 uur en dan gaan we dus verder naar de Drakenrug rijstterrassen. We zijn benieuwd, maar daarover volgende keer meer.

In Guiling staan twee bussen klaar, een voor de grote bagage en de mensen die niet mee naar boven gaan en een voor ons. Halverwege moeten we overstappen in een andere bus, dat is uiteraard heel slim en economisch van de Chinezen. Ze stoppen zelfs in twee dorpjes, uiteraard in de hoop dat we wat zullen kopen. Maar wij hebben alleen maar oog van de omgeving en die is prachtig. We zijn snel uitgekeken als we zien dat twee mannen een hond aan het slachten zijn, brrr.
Als we bij het dorp Long Ji zijn aangekomen moeten we nog een behoorlijke klim (met de rugzak) maken om bij het pensionnetje te komen. Het is heiig, de zon probeert er door te komen maar desondanks is het hier prachtig. Doorweekt komen we bij het hotel aan. We droppen de bagage en gaan onmiddellijk op pad om nog van het laatste licht te genieten en de vergezichten.
Het uitzicht is fenomenaal, niet te beschrijven zo mooi. Dat zal op de foto’s zeker niet zo uitkomen. De rijst is bijna rijp en de smalle sawa’s zijn goudgeel en zijn sprookjesachtige mooi.
We lopen zo’n twee uur langs de toppen en door de rijstvelden, dat is genieten. We worden gevolgd door wat lokale vrouwen van de Yao minderheid. Zij willen ons hun handwerkjes verkopen of hun haar laten zien. Zij zien lang haar als ultieme schoonheid en knippen het nooit. Het haar zit op een vreemde manier rond het hoofd gedrapeerd. Voor een paar yuan halen de vrouwen hun haar los, dat tot bijna op de grond komt. Aparte ervaring dus.

Door het eeuwenoude dorp lopen we terug, elke hoek is wel een foto waard. De tijd heeft hier stilgestaan. Alles gaat zoals dat honderden jaren lang al gaat, maar aan de andere kant is er een optimale gsm-verbinding en heeft ons houten pensionnetje een wifi (dat Arjan wel even moest repareren). Kortom de tegenstelling zijn –zoals gebruikelijk in China- groot.

Na oma gefeliciteerd te hebben gaan we heerlijk eten, een wijntje drinken en ga ik proberen dit stukje dagboek te verzenden. Mogelijk zelfs nog wat foto’s als het gaat lukken.

Morgenochtend gaan we om 10.00 uur weer naar beneden om alsnog in te checken in ons hotel. De komende dagen zullen druk worden want er is hier zoveel te zien en te doen en we willen zelfs nog een kookles volgen.

Maar daarover meer een volgende keer,
Veel groeten en liefs van ons drieën uit dit geweldige land,
Henk, Arjan en Marian