Op weg naar Timkat

Dag 5, 17 januari Gondar
Op weg naar Timkat

Vroeg uit de veren en fris en fruitig vertrekken we vroeg naar het vliegveld. Het wachten duurt langer dan de vlucht, met een propeller vliegtuigje vliegen we naar Axum. Vanuit het vliegtuig kijken we op de dorre hoogvlakten van Ethiopië. Het is een oeroud landschap, wat je op de grond niet ziet, maar vanuit de lucht zie je dat de bergen op een vreemde manier allemaal afgesleten zijn tot een bepaalde hoogte. Het is of de man met de zeis langs is gekomen. Water zie je maar soms, wel grote rivieren, de meeste droog en soms met een minuscuul stroompje. Onderweg zagen we al dat ook dat water nog door iedereen wordt gebruikt, maar ook al het vee gebruikt het water. Ik zou mijn voeten er nog niet in durven te wassen.
Na de landing worden we opgepikt door de lokale gids. Hij is geclaimd door de aartsbisschop die voor zijn gast nodig heeft, jammer want blijkbaar is hij een van de besten. Zijn jongere collega neemt hem waar en neemt ons mee naar de tombes van de oude koningen. De graven zijn zoals gebruikelijk allemaal leeggeroofd. Ook Ethiopië kent een soort steen van Rosetta in drie talen, Grieks, Amhaars en Ge'ez, de oude taal, die net als bij ons latijn nog gebruikt wordt in de kerken. De steen verhaalt de schitterende heldendaden van koning Ezana.
Daarna nog de ruïnes van het vermeende paleis van de koningin van Sheba. Inmiddels het behoorlijk warm en hebben we flinke honger. Na de lunch gaan we naar het stèle-veld van de oude koningen van Axum. De stèles zien er prachtig uit, in de loop van de tijd werden ze grootser en grootser. Het lijken obelisken, maar er zijn ramen en deuren in het graniet gehouwen. Zij lijken een beetje op de huizen in Yemen. Onder de stèles liggen de graftomben, leeggeroofd maar in het museum liggen nog een paar vondsten, waaronder prachtig glas. In de schaduw van een paar bomen genieten we van de heerlijke Ethiopische koffie.
Het slotstuk is een bezoek aan de Mary of Zionkerk, gebouwd door Haile Selassi. Speciaal voor de vrouwen (mannen mogen er ook in), want wij mogen niet verder het terrein op. In een klein kerkje verder op wordt de Ark des Verbonds bewaard en op die grond en in de kerk die er naast staat mogen geen vrouwen komen. Ja, ja onder handbereik en toch niet te bereiken. Naar men zegt is de ark door koning Salomon geschonken aan de zoon van hem en de koningin van Sheba. Na een lange rondreis wilde ark niet verder dan Axum en daar is een kerkje gebouwd. Uit de plaatselijke monniken wordt er een gekozen om de ark te bewaken. Hij zit levenslang opgesloten in de kerk en na zijn dood wordt hij daar zelfs gecremeerd. Het is te hopen dat hij stiekem onder kleden kijkt wat de ark voor ding is want anders is het toch maar een pover bestaan.
We lopen nog snel even door het museum met de kerkschatten maar houden het dan voor gezien. Teruggekomen bij het stèleveld worden er maar liefst vijf bruiloften gevierd. Met oude muziekinstrumenten wordt vrolijke muziek gemaakt en de bruidsparen -in hun traditionele kleding- paraderen door het park en voor hun gasten. De gasten lijken vrolijker dan de bruidsparen en hoe ouderwets alles ook is, enorme video- en fotocamera's volgen hen op de voet.
Na een prachtige maar vermoeiende dag zoeken we vroeg ons bed op want we hebben een lange rit naar Gondar voor de boeg.

Dag 6, 18 januari
We vertrekken om 5.00 uur uit Axum naar Gondar. Het is nog pikdonker. De Afrikaanse nachtelijke hemel is helemaal gevuld met duizenden sterren en een lachende maan. Na ruim een uur rijden zie ik de horizon prachtig rood kleuren en niet lang daarna komt de gloeiende bol al boven de bomen. Het dagelijkse leven is dan al volop aan de gang. De herders met hun kuddes zijn al op zoek naar wat eet- en drinkbaars, voor de hutten zie je de kookvuurtjes en aan de weg wordt hard gewerkt. Even voorbij Axum houdt de asfaltweg op en gaat over in een keien pad. We schudden langzaam aan naar Gondar. Het is maar 380 km. maar door de conditie van de weg en de enorme bergketens rijden we vaak stapvoets. Er is zoveel stof dat je soms niets meer kunt zien en de neus moet ons behoeden voor stoflongen. Maar ondanks dat blijft het uitzicht weer spectaculair. We hebben een stop boven op het bergketen waar we uitkijken op een brede rivier met water en vredige dorpjes. De rook van de kookvuurtjes en het stof van de weg cirkelt omhoog. In het vroege ochtendlicht ziet er bijna mystiek uit.
Onderweg krijgt een reisgenoot een sms uit Nederland dat er een kidnapping zou zijn geweest. Dat zou een verklaring kunnen zijn voor het sms’je van Karlijn waarin zij vraagt of we nog leven. Maar het lukte de hele nacht en ochtend niet te sms’en. JP probeert via het agentschap te achterhalen of dat wel in Ethiopië is. Er is nog niets bekend. In de buurt van een zendmast bel ik voor alle zekerheid mijn moeder om haar eventueel gerust te stellen dat er met ons niets aan de hand is. Zij bevestigt dat er inderdaad kidnapping hier was, zelfs met doden. Alle reisgenoten proberen nu het thuisfront ook te bereiken om ze gerust te stellen. Het regent plotseling sms’jes. Ook het agentschap laat weten wat er gebeurd is. Het blijkt in het grensgebied met Eritrea ten noordoosten van Addis te zijn gebeurd. Later horen we dat het Eritreërs zijn die het toerisme in Ethiopië willen vernietigen met Mali als voorbeeld, zij leven nog steeds op gespannen voet met Ethiopië. Het gebied is eigenlijk gesloten voor toerisme, maar het gaat om speciaal samengestelde reizen. Onze ervaringen met Ethiopië zijn het tegenovergestelde. Vriendelijke, hoffelijke mensen en overal worden we hartelijk ontvangen.
Na deze perikelen, genieten we van een picknick hoog in het Simien-gebergte, het uitzicht is weer groots. Daarna krijgen weer onze Afrikaanse massage op weg naar Gondar. Om de benen even te strekken lopen we een tijd voor de bus uit. Het is heerlijk in het bos, in de verte zingt een jongen prachtig terwijl zijn koeien het graan dorsen. Even laten horen we geritsel in de bomen en worden we begluurd door prachtige kolobes-apen. Wat een prachtige beesten.
Laat in de middag stoppen we in Debra voor koffie. Het terras loopt weer vol met nieuwsgierige kinderen en bedelaars. Drie oude mannen, geestelijken zo te zien aan hun (oorspronkelijk) gele kleding, zien er erbarmelijk uit. Henk geeft ze ieder 10 Birr (50 cent) en een van hen krijgt tranen in de ogen. Als we dan ook nog ons overgebleven brood geven maken ze zelfs bijna een dansje. Een jongen uit het dorp verdeeld alles eerlijk over de mannen en met hun staf in de hand sloffen ze het dorp uit. Voor een paar dagen zijn ze weer onder de pannen.
Het Simiengebergte is een prachtig nationaal park, wij rijden er helaas langs maar er schijnt veel wild te zitten. We ontmoeten nog een enorme groep gelada bavianen. Hun enorme vacht schudt heen en weer als ze uiteindelijk wegrennen.
Het is al donker als we de laatste kilometers moeten rijden. Gelukkig zijn we de bergen uit, maar nog blijft het spannend. Geen weg voor mensen met hoogtevrees, de weg is smal en heeft nauwelijks bescherming bij de ravijnen. In Gondar blijkt het licht en het water uitgevallen te zijn en moeten we met een emmertje water ons opfrissen en komen de hoofdlampjes wel heel goed van pas.
Na zo'n dag zoek je graag je bed op want morgen begint Timkat, dus moeten we weer helder zijn.

Dag 7, 19 januari
We hebben gisteravond al even kennis gemaakt met onze gids Abeba en om 8.30 uur gaan we heerlijk uitgerust en na een warme douche op pad. Ook Gondar is een oude koningsstad en er liggen prachtige kastelen, het mooiste is dat van koning Fasilidas. Abeba kan geweldig vertellen en we hangen aan zijn lippen. Het is altijd verbijsterend te zien wat er van zo'n hoogstaande cultuur overblijft.
Na de kastelen bezoeken we de 17e. eeuwse kerk, een van de weinig overgebleven kerken na de Italiaanse bezetting. De kerk is niet te beschrijven. Op katoen zijn schilderingen aangebracht die op de plafonds en muren zijn geplakt. Het plafonds bestaat helemaal uit engelengezichten, geweldig. Op de muren de bekende Bijbelse voorstellingen, met -voor ons- een verschil: alle figuren zijn donker. We kunnen er niet genoeg van krijgen zo mooi is het.
Na de lunch gaan we op pad naar de grote kerk van Gondar, waar het Timkat begint. Timkat of epiphane is de herdenking van de doop. Bij de kerk hebben zich duizenden in het wit geklede mensen verzameld, iedereen zingt en jongens lopen met stokken zingend door de straten. Daar verschijnen de geestelijken en de aartsbisschop onder hun kleurige parasols, gevolgd door prachtige kruisen en tot slot een kopie van de ark des verbond. Het gegil en gezang van de mensen zwelt aan tot een enorm koor. Alles trilt van de gillende vrouwen, een geluid zoals je dat alleen in Afrika hoort. Het is meer dan indrukwekkend. De mensen strooien een soort lang hard gras voor de stoet uit. De stoet loopt over rode lopers en zodra ze de laatste loper gepasseerd zijn wordt die opgerold door jongens en op een holletje weer vooraan in de stoet neergelegd. We kijken onze ogen uit.
We volgen een tijdje de stoet en worden opgenomen in de deinende mensenmassa. Daarna nemen we zijstraat om op het grote plein op een terras opnieuw de stoet te zien. Het duurt lang voor de stoet de kleine afstand heeft afgelegd. De menigte zwelt aan en aan, het ziet letterlijk zwart van de mensen. Voor de stoet uit gaan nu een paar praalwagens vol met engelen, de ark van Noach waar vandaan water wordt gegooid en een soort kopie van de ark. Een vliegtuig komt een paar keer over en gooit papier en groene palmbladeren naar beneden. Voor onze ogen golft de menigte, dansend en zingend. Jongelui met T-shirts in de kleuren van Ethiopië houden de weg dansend en zingend vrij voor de stoet. Opnieuw zien we de parasols met daaronder de ark aan ons voorbij gaan.
De stoet eindigt in het bad van koning Fasilidas, we willen het bekijken voordat de menigte komt. Maar ondanks het feit dat nog uren gaat duren kunnen we niet naar binnen, ook daar groeit de menigte. Uiteindelijk kunnen we naar binnen maar eenmaal binnen kunnen we er niet meer uit. We moeten wachten tot de ark het kleine kasteeltje midden in het bad wordt binnengedragen. Het vordert zo langzaam dat het tegen 7.00 uur loopt als de parasols eindelijk verschijnen, het is al donker. Lange kaarsen worden aangestoken en iedereen is uitzinnig van vreugde. Zodra de stoet voorbij is proberen we naar de uitgang te komen, maar dat valt niet mee. We zijn benieuwd naar morgen als het grote doopfeest begint.
Onderweg stoppen we snel bij een restaurant om wat te eten. We zijn te moe om nog te douchen, maar we hoeven niet bezwaard te zijn want het water is weer uitgevallen. Dus snel naar bed want we moeten morgenochtend om 03.45 uur op pad om nog een plekje te hebben bij het bad. Wat een vakantie!

Dag 8, 20 januari
Oeps, zo lig je in bed en zo moet je er weer uit. Je moet er wat voor over hebben nietwaar. Onze bus brengt ons in het stikke-donker naar het bad. Bij het licht van kaarsjes en een enkele zaklamp zoeken we de weg door het park. Voor ons rijzen enorme tribunes op, helemaal gemaakt van takken. Er is een tribune speciaal voor de toeristen, een voor de gelovigen en een voor de hoogwaardigheidsbekleders. We zijn nog niet vroeg genoeg, met moeite vinden we nog een plekje vooraan, niet gehinderd door bomen. Het lange wachten begint in het kille ochtendgloren. Om 3.00 uur is de mis al begonnen, ellenlange gezangen en gebeden in het Ge`ez schallen luid over het terrein. Als de tribune vol is proberen toeristen de lege ruimte voor ons in te nemen, vooral de Italianen gedragen zich vreselijk. Maar onze gids met behulp van soldaten houdt het terrein leeg. Als het eindelijk licht wordt komen alle geestelijken. Honderden geestelijken verzamelen zich rond het bad en staan te hangen op hun lange stokken. Na weer veel gezangen en gebeden, begeleid door het geluid van eeuwenoude drums en sisterns verschijnt onder luid gejuich de paus. Met de kruisen wordt het water van het grote bad gezegend en dan breekt de hel los. Honderden jongens dringen via de tribunes naar de rand, springen over de rand zo het bad in. Het is een gedrang van heb ik jou daar en er is geen houwen aan. Als we weer kunnen bewegen en ademhalen proberen we geleidelijk aan de tribune af te komen richting uitgang. Dat hebben duizenden ook bedacht, niet te beschrijven dus. Onder luid gejuich worden inmiddels flessen -gevuld met het heilige water uit het bad- over de menigte gegooid, wij ook dus. Het was al niet warm maar nu zijn we helemaal opgefrist. Een helse tocht leidt tot onder de tribune waar we veilig in de luwte wachten tot er weer ruimte komt. Na verloop van tijd gaan we het terrein af op weg naar onze bus.
Heerlijk bijgekomen tijdens een prima ontbijt, lopen we terug naar het hotel. Ik ga met mijn reisverslag aan de gang en Henk heeft er nog niet genoeg van en gaat nog een keer de stad in om de stoet nog eens te bekijken maar dan terug naar de kerk. De toeristen laten massaal afweten, hij heeft het terras van het telecomgebouw voor zich alleen. Maar de Gondarianen denken daar anders over, de massa lijkt steeds groter te worden.
Kortom het waren heel bijzondere dagen hier in Gondar. Nog een paar uurtjes relaxen, lekker eten en een welverdiend drankje na deze avonturen. Morgen gaan we weer verder.
Om 8.00 vertrekken we richting Bahir Dar, weer een heel ander stuk. We gaan proberen dit op internet te krijgen, als stroom enz. een beetje meezit. Veel groeten van uit een geweldig en boeiend land, Henk en Marian.