een reis door het filmdecor

dat India heet. We zitten in de bus op weg naar Pondicherry, dat lang onder Frans bewind heeft gestaan. Voor het eerst reizen we bij daglicht en opnieuw komen we ogen tekort. Het zuiden is veel groener dan het noorden en de recente regen heeft daar nog eens extra aan bijgedragen. Er schieten veel rijstvelden voorbij en ook nu weer zijn het de vrouwen die aan het werk zijn op het veld.

De zoutpannen zijn helaas op dit moment alleen gevuld met water. De bergen zout zijn afgedekt, waarschijnlijk nog voor de regen. Jammer deze schilderachtige plaatjes moeten we dus missen. Maar er valt genoeg te zien. De aloude hutjes en huisjes worden afgewisseld door hypermoderne glimmende gebouwen, het lijkt of Shiva ze per ongeluk uit de hemel heeft laten vallen, ze horen er eigenlijk niet thuis. Het zuiden ziet er veel welvarender uit dan het noorden.

In Pondicherry aangekomen gaan we zo snel mogelijk op pad. Eerst even naar de ashram van Sri Aurobindo met het graf hem en The Mother. Het doet een beetje onecht aan, er mag niet gesproken worden en het is muisstil, verschillende aanhangers liggen in aanbidding over het graf, wij worden snel weggeleid via het museum waar de kassa luidruchtig ratelt in de stilte.
Op naar de tempel van Ganesha, daar is het juist een vrolijke boel. Voor de tempel kunnen we de prachtigste bloemenkransen kopen, wierook en voedsel om te offeren aan de olifantengod. De brahmanen zijn een klein kind aan het zegenen en wij worden door de familie getrakteerd op een zoet koekje en gekookte pinda's. Altijd weer een dilemma: durf ik het te eten? Toch maar even geproefd, het was lekker en we leven nog.
We staan in de rij met nog meer brahmanen en raken aan de praat. Er blijkt weer ‘n religieus feest te zijn (volgens mij zijn die er altijd) en zij zijn op pelgrimstocht langs alle tempels in de wijde omgeving. Er volgen de nodige ceremonies, waarvan we geen jota snappen, krijgen wit poeder voor op het voorhoofd en gaan de rest bekijken. Slimme jongens die Hindoes. Overal moet wel iets betaald worden, ceremonies te over, kleine bedragen weliswaar maar er moeten heel wat goden goed gestemd worden. Voor de mensen in tijdnood hebben ze een oplossing: voor 10 rupees hoef je niet in de rij, maar kun je via een zijdeurtje gelijk naar voren!
Buitengekomen werden we nog even gezegend door de tempelolifant, ik drop snel mijn overgebleven pinda's in zijn slurf en krijg een aai over mijn hoofd, gelukkig nu kan ik er voorlopig weer tegen!

We wandelen door de stad en het lijkt of we in Frankrijk zijn beland, de straten heten ineens rue en er is een echte boulevard (inclusief een terras). Van het standbeeldje van Nehru lopen we naar het giga beeld van die kleine Gandhi op zijn tocht naar de zoutvelden. Hij staat er niet flatteus bij, wat een flaporen (of zou het de zeewind zijn?).

We belanden nog in een kerk en tot onze verbijstering is zelfs de kerkdienst in het Frans, maar net als het Engels nagenoeg onverstaanbaar. Als we dan ook nog een gendarme tegenkomen met zijn typische pet is het beeld compleet. Helemaal in de stemming duiken we dus een restaurant binnen "Rendez vous" waar ze zelfs wijn verkopen. De avond kan niet meer stuk.

Op weg naar Trichy
We moeten vroeg op vandaag, we vertrekken al om 8.00 uur. Na Pondicherry zitten we opnieuw in Tamil Nadu, waar het hart van de Hindoegemeenschap het hartst klopt. Gewaarschuwd dat we goed gekleed en bedekt moeten zijn, het is een behoudende gemeenschap, gaan we wat tempels bekijken. Langzaam verandert het beeld, de chaos van India laat zich van alle kanten zien. Het lijkt ineens minder welvarend, veel rieten hutjes, soms luxere huizen.
De vele regen van het afgelopen seizoen heeft zijn sporen achtergelaten. Veel hutjes zijn omringd door water of liever gezegd blubber, daar kun je niet met droge voeten naar binnen. De muren van de wat luxere huizen zijn aangetast door het vocht. In alle dorpjes, hoe klein ook, staan de mooiste tempeltjes. Mooi is misschien niet het goede woord, kleurrijk, fantasierijk, in ieder geval mega crea. De hele godenwereld op een dak, een beetje Disney-achtig.

We stoppen in Chidambaram. Een paar enorm hoge gopurams (torens met poorten) omringen het terrein. Je weet niet wat je ziet, opnieuw veel kleuren en en alle goden zijn weer vertegenwoordigd.

In de tempel ook nu weer de meest vreemde ceremonies, we komen ogen tekort en snappen er helemaal niets van, maar genieten des te meer. Na dit indrukwekkende bezoek drinken we nog snel wat in de stad. Er is nog een feest op komst, enorme tempelwagens staat klaar om door de stad gerold te worden. Dat zou ik wel mee willen maken, honderden mensen die zo'n enorme kar rond de tempel trekken!

Het is geen toeristisch gebied hier en dus is het moeilijk een restaurant te vinden, tenminste een dat door Europese magen en darmen wordt verdragen. Maar Wilbert weet een echt Tamil restaurant waar een goede doorloop snelheid is en we besluiten daar heen te gaan. We krijgen als enige blanken snel een plaatsje en worden van alle kanten goed bekeken. Nadat we ons bananenblad met wat water hebben schoongemaakt wordt er in een ras tempo achtereenvolgens rijst, chapati's, veel soorten hete en minder hete curries op gesmeten en een zoetigheid als toetje.
Hilariteit ten top, bij ons, maar ook bij de Indiase gasten die ons nu eens als bezienswaardigheid uitgebreid bekijken. Bestek bestaat niet, dus werken we de hele handel met de vingers naar binnen en het smaakt heerlijk! We krijgen nog een banaan als extra toetje en moeten de som van 45 rupee betalen ofwel 70 cent. Daar heb je bij ons nog geen droog broodje voor.

Buitengekomen regent het ineens behoorlijk, dat is balen! Die klimaatproblemen toch, het is 15 december geweest en toch regen, alles is in de war. De plastic regencape bezorgt de Indiase mensen alweer een lachstuip, maar wij blijven droog. En dan op weg naar onze laatste tempel (Brihadishware), die van Thanjavur (Tanjore). Het blijft gieten als we het prachtige complex oplopen. Zoals altijd moet het blootsvoets, net effen wat anders als het giet. We zetten de schoenen onder een afdak en soppen door de modder richting tempel.
De regen is lauw en op het complex is het dus wel te doen. Dit keer geen felle kleuren maar prachtig beeldhouwwerk. Op enkele plekken tot de enkels in het water, wel jammer van de foto's. Ook hier staat een olifant, maar volgens mij zwaar in de stress want hij/zij staat achter de tralies met het hoofd te schudden en oren te wapperen. Laat maar lekker daar.

We trekken verder naar Tiruchirappalli ofwel Trichy. Het regent nog steeds, met afgrijzen zie ik geen verschil meer tussen de open riolen en het water in de straten, het is een grote watermassa. Ik zit gelukkig in de bus maar alle mensen lopen blootvoets door die enorme derrie en doen daar vooral ook niet moeilijk over! Het is donker als we aankomen in Trichy.

groeten,
Henk en Marian