De barbaren zijn in China

aangekomen na een voorspoedige reis. In de gebruikelijk heiige lucht krijgen we een eerste indruk van China, het lijkt leeg maar de werkelijkheid blijkt heel anders. Na alle verhalen van langzaam en inefficiënt zijn we verbijsterd hoe snel we in de vroege ochtend buiten staan.
De buitenwijken zien er saai uit, veel hoogbouw maar het is onwerkelijk schoon. Ons hotel ligt midden in het centrum van Beijing vlakbij het plein van de Hemelse Vrede.
Eerst wat bijkomen en even opfrissen en dan gaan we met onze reisbegeleider Hong lunchen. Wat een zaligheden, dat belooft nog wat. We krijgen een les hoe met stokjes te eten, we doen vreselijk onze best maar het blijft een ramp.

We lopen de stad in, eerst door de hutong waar ons hotel staat. Nog steeds verbijsterd hoe netjes alles is en vooral modern. Er blijken toch nog heel veel hutongs in het oude centrum te zijn, in de buitenwijken hebben ze ze bijna allemaal plaatsgemaakt voor hoogbouw. Maar waar zouden ze anders al die Chinezen moeten laten, want in de oude stad is alles laagbouw.

Dan door de moderne winkelstraten (waar KFC zelfs niet ontbreekt) door de eerste stadspoort bij het Tian’an Menplein. We gaan met de metro dwars door de stad naar het noorden om Yong He Gong een prachtige lamatempel te bezoeken. De metro is een belevenis op zich en hoe zo onbeleefde Chinezen, ze staan zelfs op voor ons. Even later zie ik een bordje dat die plaatsen alleen voor old people en disabled zijn (brrrrr).
Het is allemaal heel anders dan wat we tot nu toe gezien hebben.
Prachtige gebouwen, veel wierook en veel Chinezen. In de laatste tempel staat een enorme gouden Boeddha, gemaakt uit één stuk hout (wist niet dat er zulke bomen bestonden), die het Guiness Book of records heeft gehaald.

We sluiten al het moois af aan een terras aan Qai Haimeer. Maar dan slaat de vermoeidheid toe, de ogen vallen bijna dicht terwijl dit zo’n zalig plekje is. We slaan 100 keer een aanbod af om ons per fietsriksja door de hutong te laten rijden en lopen daarvoor in de plaats langs het prachtige meer terug naar de metro. Ongegeneerd kunnen we overal naar binnen kijken in de kleine huisjes en moeten onder alle wasjes door die in de straten hangen te drogen.

Wij eten en drinken voor Euro 1,50 bij een mini Chinees en zodra we het bed aanraken vallen we in een diepe coma.

Dag 2
De wekker loopt vroeg af. Voor 7 uur zitten we al aan het ontbijt, opnieuw heerlijk (oh oh wat vreselijk).

We vertrekken zo vroeg om de Chinese muur te gaan verkennen in de buurt van Badaling.
Niet de minste plaats om dat te doen want Mao, Clinton en niet te vergeten Erica Terpstra gingen ons al voor.
Het is opnieuw wat heiig, maar de zon komt af en toe tussen het wolkendek door als we de eerste stukken van de muur zien. Het is al druk, vooral veel Chinezen, maar we kunnen doorrijden tot vlakbij de muur en dat scheelt een stevige tippel omhoog. We besluiten niet Mao en de anderen te volgen, want rechtsaf daar krioelt het van de mensen. Links hebben we een paar stevige klauterpartijen de muur bijna voor ons zelf. Zo vaak als je het al op de foto hebt gezien, de werkelijkheid is geweldig en overweldigend. Hoe is het mogelijk dat zo iets gebouwd is, twee en half duizend jaar geleden alleen omdat de keizer dat wilde. We genieten volop.

Na een heerlijke kop koffie de bus in, op weg naar het zomerpaleis. Een gigacomplex aan een enorm meer, waar het goed toeven is. Dat begreep de keizer ook als hij de zomerse hitte van Beijing wilde ontvluchten. Met de keizerin, de talloze concubines en de eunuchen nam hij de vlucht naar dit lustoord.
We genieten van de prachtige gebouwen, de lange overdekte gang en peddelen over het meer langs de enorme marmeren boot naar het speelgoedwinkelcentrum van de keizer. Hoe decadent kon je wezen in een tijd dat de meeste mensen omkwamen van de honger.
Maar aan alle mooie dingen komt een eind dus klimmen we de bus in op weg naar Beijing.
We besluiten met zijn allen pekingeend te gaan eten en Hong weet een prima locatie. Hij bestelt naast de eenden ook allerlei andere heerlijkheden. Eerlijk is eerlijk die Chinezen kunnen koken als de beste. Met vlijmscherpe messen worden de eenden voor ons afgesneden. Ik verbaas me dat er maar zo weinig van af gesneden wordt. Later wordt het duidelijk. Gelukkig gaat het eten met stokjes niet snel, des te meer genieten van die zaligheden.
Als we na een heerlijke maaltijd buiten komen worden de karkassen (met het meeste vlees er nog aan) luidkeels aan de voorbijgangers verkocht. Het lekkerste vlees is een randje aan de buiten kant met het krokante donkere laagje. Maar niettemin toch apart als de restanten van je maaltijd op straat verkocht worden.

We lopen nog even heerlijk door de stad voor we ons hotel op gaan zoeken.
We willen morgenochtend weer vroeg op pad, er is zoveel te zien dat dat in de komende dagen absoluut niet allemaal gaat lukken.
Tot een volgende keer en alvast heel veel groeten vanuit een geweldig land.
Liefs Henk, Marian en Arjan