Op weg naar het dak van de wereld.

Het is wel heeeeel vroeg als we wakker worden. Snel nog een verkwikkende douche en dan de bus in op weg naar het vliegveld. Het gaat zoals gebruikelijk weer super-efficiënt en even later schuiven we aan voor een ontbijtje. We moeten tegelijk beginnen met ons kuurtje tegen hoogteziekte. Hong heeft ons wel op alle manieren gewaarschuwd. Ook tijdens de treinreis kan het al problemen geven, enfin we zullen wel zien.

In Xining aangekomen bezoeken we eerst de grote moskee en lopen dan de moslimwijk in. We worden van alle kanten bekeken, er komen niet veel vreemden hier. Overal zitten oude mannetjes met lange baarden en petjes te keuvelen of te slapen in het zonnetje. Goed voor een paar leuke foto’s.
Daarna zoeken we weer een restaurant op om nog even een paar specialiteiten van deze streek te scoren. De gerechten hebben al iets Tibetaans. En daarna naar het station.
Het is een drukte van vanjewelste, we kijken onze ogen uit. Veel Tibetaanse families en monniken in alle denkbare klederdrachten zitten, hangen en staan overal te wachten. Enkele giechelende Tibetaanse dames willen met de lange mannen uit ons gezelschap op de foto. Dan zoeken we onze trein op. Die ziet er prima uit, zelfs de ramen zijn gewassen wat hier wel heel uitzonderlijk is maar wel goed voor het uitzicht. De reis gaat ruim 24 uur duren over een afstand van 2.000 km. Xining ligt al op 2.200 m. en we schijnen gedurende reis stukken boven de 5.000 m te gaan klimmen. Het is weer een heel gepuzzel om de bagage kwijt te raken en ons te installeren. Bij elk bed zit een zuurstof aansluiting dus als we in ademnood komen krijg je rechtstreeks zuurstof, geruststellende gedachte!

Inmiddels zijn we gesetteld en ben ik dit verslag aan het bijwerken. Ik zit in het gangpaadje en kijk uit over een bizar landschap met een enorm meer. We zijn de 3.000 m. al ruim overschreden en nog heb ik lucht. We hebben net de nodige proviand ingeslagen tot en met droge noodles waar je met heet water in een mum een maaltijd van kunt maken.
Kortom we gaan er wat van maken.
Als de avond valt vult de coupe zich geleidelijk aan met etensgeurtjes, de kommen noodles komen in drommen voorbij, yochurtjes worden rondgedeeld en de exotische theetjes worden langzaam opgeslurpt. Het eerste geval van hoogteziekte lijkt zich aan te kondigen, maar het blijkt dat een reisgenoot –doordat er wat minder lucht is- is gaan hyperventileren . Hong en de train-attendant hebben alles snel onder controle. Wat een luxe een gids die vloeiend Chinees spreekt.

We nemen de tijd om eens door alle treinstellen te wandelen. In de eerste 6 zitten wat groepjes toeristen en veel Han Chinezen, het zijn allemaal hard sleepers zoals die van ons. Dan volgen de zitplaatsen, nagenoeg helemaal gevuld met kleurrijke Tibetanen. De lucht is doordrongen van yakboter, vee en ander andere ondefinieerbare geurtjes, het ziet er prachtig uit (het ruikt wat minder) en iedereen lacht verlegen als we langs komen. Stiekem ben ik blij dat ik in een andere coupe zit want om zo ontzettend lang te hangen op die stoelen en in die benauwde ruimte, ik zie kinderen en oudere mensen dan ook onder de tafeltjes op de grond liggen.
Teruggekomen start het nachtritueel en wordt het zaak om de coupe zodanig in te richten dat we tussen al die bagage kunnen slapen! We zitten inmiddels ruim boven de 4.000 m. en zijn wat licht in ons hoofd maar verder gaat als prima.

Ik word vaak wakker maar eigenlijk slaap ik ook wel weer gemakkelijk in , gelukkig. Pas na half 8 word ik echt wakker en ga ik naar de wasruimte voor een “wasbeurt” . Ik ben omringd door Chinezen die zeer luidruchtig niet alleen hun gezicht wassen maar blijkbaar ook de binnenkant van hun neuzen en keel en wat er nog meer kan rochelen en lawaai maken! Daarna kan ik ons ontbijtje maken. We hebben yochurtjes gescoord en vullen het aan met de snelle jelles van Wieger Ketellapper uit Nederland. Daarna kunnen we genieten van de uitzichten, we passeren een van de hogere punten, Tangula op 5072 m. We zien nomaden met hun kuddes in de enorme lege vlakte van het Tibetaanse hoogland met hun yaks in de weer. We zien zelfs reeën (zonder aanrijding) en een paar ganzen, kortom we vervelen ons niet. We hebben net een korte stop achter de rug in Na Qu dat op 4513 ligt. Het lijkt of ik zweef en voel me duizelig en licht in het hoofd, bizar dus. Omdat de treincoupe wat op druk gehouden wordt ,merken we er wat minder van dan buiten. Dat is dus een voorproefje van hetgeen ons te wachten staat, gelukkig ligt Lhasa 1.000 m lager. Arjan en Henk zijn alweer volop aan het kaarten met de liefhebbers, ik lees, luier en werk aan het verslag in de hoop in Lhasa snel alles op het net te kunnen zetten.

Inmiddels zijn we in Lhasa aangekomen, de lucht is stralend blauw, het is heerlijk warm en de mensen zien er prachtig uit. Het eerste deel van de stad is een kopie van de Chinese steden, saai, modern en hoog. Dan ligt ineens het Potalapaleis voor ons op een heuvel, wat een gigantisch groot en prachtig complex en wat hoog, dat belooft wat.
Ons hotel staat gelukkig aan de rand van de Tibetaanse wijk en de omgeving ziet eruit zoals je het verwacht. We kunnen ons even snel opfrissen en dan willen we toch even snel met Hong de wijk in om ons beter te kunnen oriënteren. Helaas alleen koud water, dat gaat dus heel snel.

Als we naar buiten lopen heb ik inmiddels het gevoel dat ik veel te lang in een draaimolen heb gezeten, ik ben niet vast ter been en mijn voeten tintelen alsof ze slapen. Gelukkig ben ik niet de enige. Ik loop voorzichtig, Theo en Monique, want we zijn weer in een hoofdstad en ik wilde het toch maar bij Beijjing en Rome laten.
We komen in een totaal andere wereld terecht, de mensen lachen ons vriendelijk toe, de straatjes zijn doordrenkt van de stank van yakboter en werkelijk alles is te koop.

We gaan naar het Barkhorplein en vandaar naar de Jokhang Tempel, de belangrijkste tempel hier. Alle pelgrims lopen om de tempel, de Kora een pelgrimspad, met hun gebedsmolens. Er zijn erbij die zich steeds languit op de grond werpen in een enorme sliding. Kortom we komen ogen tekort.

Hong weet een restaurantje met een dakterras waar we zowel het Potala kunnen zien als de Kora rond de Jokhang. Met een drankje zitten we in het zonnetje te genieten. Daarna nog even heerlijk gegeten en dan terug naar het hotel.
Ik voel me inmiddels minder duizelig, maar we besluiten heel rustig aan te doen omdat we morgen naar het hoge Potala willen en onze lijven zijn nog niet gewend aan deze ijle lucht. Op alle kamers staan zuurstofflesjes voor het geval mensen in nood komen, maar dat lijkt vooralsnog niet het geval.
Ons hotel heeft wifi dus kan ik snel dit verslag afmaken en het nog op het net zetten. We zetten dadelijk de foto’s er ook nog bij.

Heel veel groeten van Henk, Arjan en Marian die letterlijk en figuurlijk ademloos zijn van dit wel heel indrukwekkende land xxx
Enne uiteraard bedankt voor jullie leuke en lieve reacties.