nog meer in hoge sferen

raken we als we de enorme klim naar het Potalapaleis hebben gemaakt. Het paleis van de Dalai Lama kan maar door zo’n 2.000 mensen bezocht worden en dan nog maar voor een uur, dus moeten er plaatsen gereserveerd worden zodra je aankomt. Doorgaans is dat na twee dagen maar wij hebben kaarten gekregen voor vanochtend 12.00 uur. Dus geen vrije dag om verder te acclimatiseren, we moeten er aan geloven. Het paleis ziet er niet alleen prachtig uit maar vooral ook enorm, indrukwekkend en hoog.
Als dat maar gaat lukken met onze conditie. Maar onze Tibetaanse gids laat ons verplicht rusten na elke trappartij, de tijd gaat gelukkig pas in als we het paleis binnen gaan.

Ademloos komen we boven en blijven dat eigenlijk ook tijdens de wandeling door het paleis, je wordt er stil van, wat een historie. Alle Dalai Lama’s liggen daar begraven in prachtige tombes, puur goud en edelstenen. Ik ben benieuwd of de huidige veertiende Dalai Lama hier ook ooit zijn rustplaats zal vinden. De volgende reïncarnatie wordt al opgeleid, al schijnt –heb ik gelezen- dat de Chinezen daar wel hun hand in gehad hebben.
We dwalen door smalle gangen die allemaal prachtig beschilderd zijn, langs de ontvangstzalen, bibliotheek, slaapkamer en noem maar op. Het is prachtig, jammer dat je niet mag fotograferen.
Het paleis is aan de onderkant metersdik en naar boven wordt dat geleidelijk aan minder. Om de zwaarte wat te verminderen bestaat elke muur voor een deel uit kleine stokjes met leem. De stokjes bleken van de rododendron te komen. Het bovenste stuk van het paleis is rood en daar bestaat de hele buitenkant uit die stokjes. De gouden daken lijken te zweven boven het paleis met als achtergrond de bergen.

Naar beneden gaat beduidend gemakkelijker en we komen uit aan de achterkant van het paleis, waar ook een Kora is. Honderden gebedsmolens moeten draaiend gehouden worden om alle mantra’s de wereld over te sturen en naar de hemel en dat levert altijd leuke plaatjes op.
We besluiten terug te lopen naar het hotel om niet teveel van onszelf te eisen. Arjan heeft slecht geslapen door het effect van de hoogte en is lekker brak.

Henk en ik willen na een korte rust eigenlijk wel weer op pad en we besluiten een tempel op te zoeken die vlak bij ons hotel ligt de Ramoche. Hij ligt wat verscholen en we zijn de enige toeristen. Ook hier weer honderden gebedsmolens en veel slidings van fanatieke pelgrims. Met die reïncarnaties moet het dus wel goed komen. Normaal gesproken kun je binnen de monniken raadplegen of lezen ze de heilige teksten, maar blijkbaar hebben ze middagpauze. De gewaden en de grote gele mutsen liggen verfrommeld maar vooral groezelig op de banken. Overal staan grote bakken gevuld met yakboter te branden. Er achter staan hele sculpturen van yakboter. Big business dat spul.
We dwalen nog wat door de stad voordat we Arjan ophalen om te gaan eten. Tja Martijn, opnieuw wagen we ons niet aan –voor ons buitenissige- exotische lekkernijen. Inderdaad hebben we al van alles op de kaart zien staan maar het reisprogramma laat geen dagen op bed toe, dus toch maar niet. We gaan wel yak proberen en onder de yakthee zullen we zeker niet uitkomen.
Maar niettemin zou het zeker een aanvulling geweest zijn als je mee was gegaan, die plek is nu ingenomen door –en dat wil je vast niet geloven- ene Martijn. Hij reisde al in China maar het lukte hem niet om het vervoer tijdig te boeken, dat is hier een ramp en aan vele onduidelijke regels gebonden. Hij heeft het dus opgegeven en op het laatste nippertje de vrije plaats ingenomen.
We besluiten vanavond niet veel meer te doen, morgen gaan we naar een klooster buiten Lhasa, wat zeer de moeite waard moet zijn. Maar daar morgen meer over, voor nu welterusten.
Veel liefs uit Lhasa, dank voor de berichten en heeeeeeel veel groeten vanuit een wonderlijke maar ook wonderschone bestemming,
Henk, Arjan en Marian